skuldu taka ring uppá. Tú var skjót og spurdi, um tú kundi koyra teir á. Sjálvandi mátti tú spæla prestur og halda talu, meðan vit stóðu framman fyri tær, og meðan tú koyrdi teir uppá segði tú: “Minst til

kunnu ugga okkum við, at minnini um teg, mín elskaða mamma, eiga vit í frið og troystarorð, sum prestur segði í kirkjuni: Deyðin hevur tikið Hedvig vekk frá okkum, men hann hevur ikki vunnið á henni, tí

kundi tú ikki vera her hjá okkum longur? Svarið uppá hendan spurning fingu vit í kirkjuni, tá ið prestur helt andakt yvir tær; "Hennara stríð er at enda komið". Eftir sita vit við ugganum av hesum orðum

mannfjøld var komin at vísa tær tann seinasta heiður, Turið. Orð eru fátøk í slíkari støðu, men prestur segði alt so væl. Hóast stutt skoðsbráð, megnaðu Jens Marni og Kim við vakra sanginum, sum var yrktur

nei, tú hevði vunnið lívið; lívið saman við tínum kæru, sum tú elskaði yvir alt. Og júst meðan prestur talaði, sendi sólin sínar lívsjáttandi strálur inn í ta annars vetrarmyrku kirkjuna, og vit kendu

og megnaðu at ríka lívið og geva okkum nógv her í bólkinum. ”Eyguni eru spegil hjá sálini” tók prestur til undir tíni jarðarferð. Beinraknari og vakrari kann tað ikki sigast um teg Trúgvi. Takk fyri alt

var næstelstur av fimm systkjum. Eftir lokna skúlagongd fór Torkil at lesa guðfrøði og gjørdist prestur í Ónagerði í 1954, har hann starvaðist til hann fekk prestastarv í Fuglafirði í 1956. Torkil giftist [...] í sambandi við prestaembæti og røkti hann eisini grannabygdirnar. Hann var væl dámdur, bæði sum prestur og menniskja. Tá barnaheimið hjá Torkili varð selt, keyptu Inga og hann húsini. Kanska høvdu tey [...] var ikki løgi, at tey bygdu sær hús í bygdini og seldu suðuri á Smillabø. Meðan Torkil var virkin prestur, og familjan búði í prestagarðinum, vóru vit tríggjar systrar í uppvøkstri. Fyri okkum var tað av

øll sluppu inn at sita í kirkjuna, har Emil prestur hevði gravartaluna og við vælvaldum og uggandi orðum segði um Sonna og hansara lív. Síðani legði prestur hann í Harrans hendur. Kórið; Vitin úr Klaksvík

ferð fór inná Toftir at heilsa upp á verforeldrini. Niels dámdi væl at hava fólk rundan um seg, sum prestur so beinrakið segði, so tað var so upplagt, at hann ikki fór einsamallur inn á Toftir. Nei vit fóru

kundi tú ikki vera her hjá okkum longur? Svarið uppá hendan spurning fingu vit í kirkjuni, tá ið prestur helt andakt yvir tær; "Hennara stríð er at enda komið". Eftir sita vit við ugganum av hesum orðum