hon ikki sær, er hetta um at vera henni ovboðið. Eisini hetta lýsir Tove, í stuttsøgusavninum Den onde lykke. Knud Mogensen var síðsti maður Tove. Ikki vird Bókmentaliga umhvørvið í Danmark var broytt

inniber virðing fyri tí fríhalgaða. Grundtvig segði tey kendu orðini: ”Frælsi fyri alt, sum hevur rót í ond.” Virðingin fyri tí friðhalgaða hjá øðrum menniskjum er so grundleggjandi, at hóast vit kanska kunnu

mánakvøldið, har grannauppgerð var, tá vespurnar úr Runavík vóru og vitjaðu. Tað var turt, ikki ein ond rørdist og karmarnir til ein góðan fótbóltsdyst vóru so at siga optimalir. Samstundis sum tíðindini

oman á Keldu, har nógv fólk var samankomið úr øllum bygdunum í oynni. Veðrið var av tí fagrasta, ein ond vestaneftir, klárt og sól. Byrjað varð við at tveir felagssangir vórðu sungnir, síðani sang sangkórið

fyrijáttaðari vitjan av FNC frá klótuni. Farin er Finn Norman við milliónini í punginum, um so hansara ond enn sveimar í Tinganesi, og at hann av og á, sigst, verður uppringdur í telefonini av ráðaleysum tegnum

Benadikt: “Nú fara vit at leggja okkum, tú heldur vakt og vekir okkum, tá línan er staðin.” Ein lítil ond hevur verið henda sólskinsdagin, men tá ið Benadikt sær, at hinir eru sovnaðir, leggur hann seg eisini

Tað er ikki føðin, søgdu friðingar­fólk, tað er byrsan. Tá tann seinasti fuglurin var um at geva upp ond, samdust báðir partar um, at hann skuldi fáa frið. Hann skuldi hvørki skjótast ella hungrast. Lívleysu

et par brudstykker hist og pist, der står som store, grå, grafitti-befængte klodser som minde om en ond tid, en delt by og en grænse i den kolde krig mellem Øst og Vest, hvor en verdenskrig kunne være startet

Neystabø Lækni: Bjarni á Steig Fenerbache: Rustu Recber - Serkan Balci (Kerim Zengin, 70.), Can Arat, Onder Turaci, Umit Ozat (liðf.) - Mehmet Yozgatli, Marco Aurelio Prazeres, Ugur Boral - Semi Senturk, Alexsandro

Guds ord, og så kom englene til ham og tjente ham. Fri os fra det onde ? Gud vil fri os fra alt ondt, om vi lader ham lede os. Det onde kan komme i mange skikkelser, det mest almindelige er hovmod og s