vita, at pabba var horvin, broyttist alt. Lívið skuldi ongantíð blíva tað sama aftur, og sorg og saknur bleiv ein partur av gerandisdegnum. Alt kendist óveruligt, sum ein óndur dreymur. Vit sita eftir [...] byrðarnar saman við okkum. Eg veit, at vit ein dag skulu síggjast aftur í Himmalinum, har eingin sorg og saknur er. Vit elska teg, pabba “Delightful and loving, loved and admired, Dad, you’re my hero, my life
tornum meg vardi. Burtur er kenda eygnabráðið, horvin er tín eyðkendi látur. Brennandi svárur kennist saknur; í kroppi mínum bylgist grátur. Minnir um teg, ugga og frøða; minnir sum vinna á deyðans svørði.
hann var altíð klárur við góðum ráðum, rósandi orðum og var mær ein hollur stuðul. Góði Poul, stórur saknur verður í tær, - tínum gávumildni, tínum meiningum og tínum skemti. Takk fyri ríkar løtur. Goymd eru
vera ringt at síggja nakra linju hjá teimum ella nakran mun á teirra hugburði. Hetta kann vera ein saknur í mun til tíðina, tá ið ein visti hvat eitt blað stóð fyri, og so kundi støða takast út frá tí. Men
meira. Ja, elskaða Tove, vit sakna teg sáran, men heima hjá Jesusi síggjast vit aftur. Har verður ei saknur, ei sorg ella pína. Har verða vit saman í gleði og gaman. Tí sum tú segði: »Jesus, hann veit altíð
og altíð við tí góða orðinum. Seinastu ferð vit hittust var bert fyri vikum síðani. Tað verður ein saknur ikki longur at hitta Torvald í túninum. Sigast kann, at grannalagið hevur verið gott. Hetta er eisini
r saman við øllum tí, sum Sannelena dugdu at greiða frá. Og ikki minst vegna hennara káta lyndi. Saknur verður at koma aftur til Eiðis og ikki hava Sannelenu at vitja. Men tað var stuttligt at kenna hana
hon eisini fyririeikað. Hon hevði sjálv fyrireikað sína jarðarferð! Men kortini er hetta ein stórur saknur hjá øllum, sum kendu Petru. Hon var eitt sera livandi menniskja. Hon var so positiv og so vitandi [...] viðurskifti. Men eisini bert at koma inn á gólvið og fáa eitt prát var sera hugnaligt. Tað verður saknur í Petru, men vit kunnu øll vera fegin um, at vit kundu hava hana so leingi okkara millum. ó.
teimum, hvussu góður hann var við tey. Hesi børn hava nú mist sín besta vin, og tað verður tí stórur saknur hjá teimum, at koma vestur í Bø og síggja tann tóma stólin hjá abbanum við vindeyga. Ei altíð vit
umsorgan í yvirmát, hava Njál og Erna veitt teimum allarveikastu linna og troyst í neyðini. Stórur saknur verður í Njál, ikki bara á ólavsøku, men yvirhøvur. Vit fara eisini at sakna hann at støkka inn á
