til at vekja hugin hjá vaksnum manni, ið undir páskoti at ansa eftir unga alva sínum kom við eina løtu fram við ánni. Huginum bilaði einki, tá teir fyrst høvdu fingið tráðuna í hondina. Tann lítli mátti

Gomul heimaráð eru at stoyta brennivín í veðrin, beint áðrenn hann verður flettur og so bíða eina løtu, til tað er komið runt við blóðinum. Tað skal taka gimasmakkin úr kjøtinum, sigst. Aðrir siga, at

beinleiðis við búskap at gera. At fullveldi fór at fáa búskaparligar avleiðingar ivaðist hann onga løtu í. Men tað fór ikki at verða nakað búskaparligt hóttafall fyri føroyska samfelagið. Herman metti

biðið av heilum huga? Ella hevði hann bara ... spælt sjónleik?«. Ivin stendur bert við eina lítla løtu, so »eins og ypti hann øksl innantanna« og fer niðan í urtagarðin. Frá at hava fjalt seg í skitnum

Leo Johannesen, løgtingsmaður, setti ovastevnuna. Veðrið var gott, men tað órógvaði, at tyrlan eina løtu fleyg aftur og fram yvir bygdini. Tyrlan fleyg lágt, og gangurin var nógvur; tí mátti sangur og setan

Tekstur: Dánjal Højgaard Myndir: Anna K. Højgaard ------ Tú merkir tað í somu løtu tú stígur fótin inn um. Skundin. Starvsfólk í reyðbláum kittlum hasta aftur og fram eftir gongina við bakkum í hond. Í [...] fyrisitingarligu upp­gávur, sigur deildar­sjúkra­syst­ir­nir Ruth, tá hon hevur funn­ið eina lítla løtu til pappírs­arbeiði á skrivstovuni. Hon hevur júst fingið álagt, at dokumentera neyvt hvussu nógva [...] og bíðar eftir, at Nina verður liðug at taka av borðinum, og at hon sleppur inn at hvíla seg eina løtu. Tá kamarið er ruddað. Á gólvinum gongur hús­hund­urin Lady og melur við reyð­ari sloyfu um hálsin

veteranurin og sipar til fyrsta umfarið, tá ið B71 á heimavølli ímóti NSÍ misti javnleikin í síðstu løtu. - Men tá ið alt kemur til alt, so kunnu vit liva við hesum. Vit vóru aftanfyri við tveimum málum

b. Fyri mítt viðkomandi eitt mál, sum bert hevði eitt signalvirði og tí einki reelt virði í teirri løtu, tað varð drigið í ljósmála. Kanska kann KvF grundgeva sína exponering við at eingin skal líða undir

hann kom upp, spurdi Gemoll, um hann kundi læna hansara buksur, og tað var sjálvandi gaman í. Eina løtu seinni, nú hoyrist róp. Tað vísti seg, at rumenin var lopin á bláman, men dugdi ikki at svimja. Tann

Men í veruleikanum fert tú ongantíð at kenna teg trygga, uttan mun til, hvussu nógv tú eigur. Í somu løtu, tú ognar tær ein nýggjan lut, er tað altíð okkurt annað, tær tørvar. Og afturat hesum, fert tú at