skapningur og tornin í kjøtinum, tann sátans eingil, sum Paulus tekur til, verður helst sitandi, so leingi lív er á foldum. Lendið er framvegis slætt og vakurt. Onki er sum at ferðast í toki. Her sær tú nakað,

er tað at fiska ella sleppa á flot sjálvt lívið. Men her er stórur klassamunur á bátunum sum hetta lív fer fram í. Summir hava ein vanligan føroyskan maskinbát við húsi á ella kanska ein Kaldbaksbát ella

Sær onkur bróður sín gera synd, ið ikki er til deyða, so skal hann biðja. Og Hann skal geva honum lív - teimum, ið ikki synda til deyða. Synd er, sum er til deyða. Tað er ikki viðvíkjandi henni, eg sigi

seta orð á hugsanir, bæði í talu og skrift og vita, hvussu vit bera okkum at fyri at fáa eitt gott lív. Alt hetta er als ikki sjálvsagdir persónligir eginleikar, men hetta mugu børnini læra frá fólki, tey

frá barnaárunum á útoyggj. Fyrstu setningarnir boða frá markleysum møguleikum: »Á oynni var alt, sum lív kundi lysta hjá einum óvita...«, og tínæst verður alt tað góða, sum finst í paradísinum reksað upp

mytan var redusera til nærum einki, sjálvur helt hann, at vit liva mytiskt og at vit liva mytologisk lív. Her er mytan ein loysn uppá fremmandagerðing og spjaðing, júst sum Bergur finnur eina tulking av nærum

sum okkara, tí vit eru nær hvørjum øðrum og hava gjøgnum søguna altíð merkt beinleiðis, at næstans lív ella deyð eisini er okkara gleði og sorg. - Her hava vit møguleikan at geva frælsinum eitt veruligt

ikki slíkt fyri neyðini. Menniskjan hevur tað best, tá hon hevur tað gott. Tí er eitt gott og ríkt lív, ein mannarættur, staðfestir hann. ? Eitt annað er hin blinda materialisman við stuðlum, ið siga; skít

tykkum, sum kendu Ova, vita, at hann upplivdi meira, enn flestu menniskju gera gjøgnum eitt heilt lív. Ein av mínum vinum segði ofta, at hann angraði einki av tí, hann hevði upplivað, men angraði bert [...] nólsoyingur kann gera: ? bara seta seg í ein bát og rógva til Danmarkar! Og hann helt fram: - Havi eg lív og heilsuna og nakrantíð komi á ellisheim, vóni eg, at onkur av teimum, eg komi at verða saman við

og kæra sína neyð um alt sum er sovna inn í tómrúm og trákkast eftir løtum sum einaferð birtu í teg lív (…) Hálvan metur við síðuna av mær sjálvum aftur í dag eg hugsi púra onki og skilji ikki hví at eg