aftan fyri DR, tá hugsað verður um tíðinda- og mentunnar- og fólkalívssendingar generelt. Sigmund um seyð Tað var ein lækni, sum einaferð segði, at tað einasta góða við seyði er, at tú mást renna eftir honum
til landbúðna, lá út móti sjónum, var sandut og kørg í allar mátar. Tað var av-markað, hvussu nógvan seyð, ið jørðin bar, og har uddi av kaninum. Tá á døgum var vanligt at seyðamenn vóru hjá kríatúrunum allan
dansin at gá, meðan rósur og liljur tær grógva væl. Hvat var tað, sum her hendi? Vanliga tosaðu fólk um seyð, fisk, fugl, um streym, um politikk, um vøruprísir ella um hoyggj. Og nú sungu hesi somu fólk um rósur
gjørt. -Heilt frá tí fyrsta, eg minnist, kendi eg eitt tómrúm í mær. Tímdi ikki sum barn at takast við seyð og annað meira handaligt. Men tónleikurin gjørdist tann stóri áhugin. Og tú kanst ætla, at eg fekk
Skálar at kroka. Her plagdu skipini eisini at koma eftir posti. Føroyingarnir plagdu eisini at keypa seyð frá bóndunum, so teir kundu fáa eitt sindur av feskum kjøti. Afturfyri lótu teir salt og aðrar vørur [...] bóndagarðar, sum hoyrdu til kirkjuna. Her var gott at liva, eisini tí at tað bar væl til at hava seyð her. Sjógvurin gav eisini nakað av sær sum rekavið, fisk inni við land og nógvan fugl. Men í 1910
sjálvur í krambúðini og ekspederar fólk, ið vilja keypa. Fyrr í tíðini var ofta tikið til, at vána seyður gekk á Kjalnesi og Oyrareingjum. Men nú man neyvan finnast betri seyður enn Oyrareingjar- og
vóru teir, og Jørgen kíndi við eygunum, somuleiðis sum bóndin ger við sínar bestu kýr ella sín besta seyð. “Hvar er livrarfatið?” spurdi hann, og so setti hann á at kryvja, meðan vit tosaðu um fisk og fiskiskap
var Dánjal borin til garðin, men bóndaskapur hevði ikki hansara áhuga. Hann kendi snøgt sagt ikki seyð, meðan beiggin, Tummas, sum fyri kortum er deyður, kendi hvørja kleyv. Hetta skilti pápin als ikki
f. 1961 og Regin f. 1964. Steingrim bleiv einkjumaður í 1994. Í síni frítíð hevur Steingrim røktað seyð og fiskað. Eisini hevur hann koyrt motorsúkklu. Aftaná kríggið seldu bretsku hermenninir sínar motorsúklur
mátti, var kavablak. Men tey vóru heldur ikki spard. Vit spældu eisini, at vit vóru bøndur. Vit høvdu seyð, og tað var horn. Fjall var eisini gingið. Hornini vóru so fylt í ein posa, og so var gingið heilt
