hóast hon tykist klókari enn teir – so blíðkar kanska fyri henni. Kanka hon hevði viljað framt neyðugu reformarnar, so hon hevði ráð til skattalættan, sum tey so fegin vilja geva teimum ríku
síðani sópaði Mjølnir av vøllinum í fyrru mansfinaluni í Sørvági, fekst varhugin av, at tað helst var neyðugt hjá klaksvíkingum at spæla langt yvir evni, skuldu teir fáa gjørt nakað við sørvingarnar. Soleiðis
sum vit sjálvi í ávísan mun kunnu stýra. Men at hækka vegskattin – sum frammanundan er púra óneyðugur og átti at verið avtikin – er tað mest ósolidariska tiltakið, vit kunnu finna uppá. Og
ultimatum: »At reka fyrilitarleysan borgarligan sparipolitikk saman við Fólkaflokkinum ella at taka neyðug stig til at tryggja føroyska vælferðarsamfelagið saman við Javnaðarflokkinum.« Sambært
brádliga sita við einum stórum gjaldi, sum ikki er annað enn ognarskattur. Miðskeiðis í áttatiárunum var neyðugt hjá Løgtinginum at samtykkja nakrar inntøkurlógir, tí pengar vantaðu í landskassanum. Tá varð
grunn, sum í nógvar mátar kundi lyft føroyska list og mentan stór fet framá. Tá tað er sagt, so er neyðugt, at ein slíkur grunnur verður skipaður á rætta hátt. Kapitaltilgongdin má vera skipað, so neyðugi
omma góða, nú upprann tann tíðin at tú slapp hiðani foldum frá inn í dýrdina, har ongin sorg, pína, neyð, og grátur er, tað má sigast, at tað er eitt stórt undur fyri meg at fáa at vita at nú er tú sloppin
kol undir Rókunum, tí har var so lítið kol eftir, at tað var meiri møði enn føði. - Tað er bara av neyð, at vit høgga kol enn. Í minuni, sum vit nú eru í, er so lítið kol eftir, at tað mesta, vit høgga
svimjisambandinum, ið fyri ein part tykist vera komið í rasshaft av, at fleiri donsk feløg hava kært sína neyð um, at Pál Joensen »oyðileggur« teirra bestu svimjarar, tí hann tekur øll metini. Fríggja til Pál
hann fingist nógv við at skriva. Fyrsta bókin hjá honum kom út í 2004. Hetta var skaldsøgan “Hjálp úr neyð”, sum er útseld, og árið eftir kom framhald av hesi bók, sum rithøvundurin kallaði “Sornhúsfólkini”
