stóru yvirvágini og mongu møguleikunum. Hesa ferð var tað eftir enn eitt gjøgnumbrot í vinstru, sum bar hornaspark við sær. Hjalgrím Elttør sendi innfyri, HB málverjin fekk ikki tak á, og so datt bólturin
parolur, teir kundu góðtaka á Fyrsta mei-haldi í Fælledparkini. Teir debatteraðu pannurukkandi, um tað bar til at kravspáka undir liðini á teimum ”reaktioneru” eftirverandi FS-monnunum. Hvat rakti tað okkum
næstan halda sær fast, fyri ikki at detta niður á gólvið, tí at knøini blivu sum smør”. Eitt kvøldið bar tað seg so á, at omma og vinkonan Ninna gingu túr aftan á eitt møti. Tá ið tær so skiltust, og omma
mentur í amerikansku suðurstatunum, millum fátækar og ólukkuligar fyrrverandi trælir. Hjá teimum bar hvørki til at halda fast við arbeiði ella konufólkið. Tað einasta, teir kundu gera, var at taka ein
eru mótstríðandi og hava upplýsingar, sum eru líkar halgisøgum. Tær byggja ikki á eygnavitni. Tá eg bar hetta uppá á mál við Richard Bauckham, meðan hann var í Føroyum, segði hann seg vera samdan við mær
gjørdist, at nógvir eysturberlinarar og eisini aðrir DDR-borgarar valdu at flýggja vesturum, og tað bar framvegis væl til í Vesturberlin, sum jú hevði flog-samband við Vesturtýskland fleiri ferðir um dagin
Hvannasundi, sigur Mortan, at tað ger hann ikki. - Vit trúðu upp á hetta, og vit vildu royna, um hetta bar til. Hann ásannar, at hann hevur fingið nógv skot fyri bógvin um hesa royndina, men sum hann tekur
har eini 10 smáir plastbátar liggja uppi á landi. Kortini hevur Port de Valdemossa bæði matstovu og barr. Eg og Bárður stuðlaðu matstovuni við at keypa okkum tann spanska rættin paella og eina kalda San
dagin eg fyri nøkrum árum var á “Whale watching” í Godthåbsfjørðinum, kundi eg ikki bara mær, tá tað bar til at fáa tráðu í hond og sleppa at kasta. Eg fekk tríggjar ulkur. Ein dani, keypmannahavnari, sum
var sjúkrasystir og tú vaks upp á einum bóndagarði í lítlu bygdini Manitoba í Kanada, men hvussu bar tað til, at tað júst var tann keltiski tónleikurin, ið gjørdist títt kall, og hvussu hendi tað? – Tað
