koma árligu rakstrarútreiðslur okkara at minka heilt munandi, og vit fara tí at hava beinleiðis vinning av íløguni. Tað er hetta, sum løgmaður okkara hevur sæð. Greitt er, at tað hav, vit skulu lyfta
har Maria, kona Ommu Kissa, eisini var við. Hann greiðir soleiðis frá: Kona Ommu Kissa, Maria, var vinkona mammu mína. Maria plagdi vanliga at lesa upp, tá mamma hevði bindiklubb eina ferð um vikuna.
ferðsluni, tá tað snýr seg um til dømis ferð og rúsdrekka og ábyrgdina av okkum sjálvum og okkara vinfólkum. – Tey ivast ofta, og tað er fínasta lagi, tí spurningarnir seta kortini tankarnar í gongd
verða opinberað, sum ikki er uppkomið í nøkrum mannahjarta. Nakað herfyri samtalaði eg við ein gamlan vin, sum eisini hevði verið til skips í tí tíðini, tá skipini ikki høvdu ta navigatiónstøkni, sum nú øll
útreiðslur og givið bæði keypmonnum og fiskimonnum – og harvið tí føroyska samfelagnum – so stóran vinning. Um hetta leitið vaks tollurin á fiski hiðani, men Johannessen fór alt fyri eitt í holt við konsulátið
ið folk annars ikki tosaðu hart um, men sum til bar at skriva um í brævi til sína kæru ella til ein vin. Brævahøvundurin fekk samstundis gyklað fram, at hetta kundi vera veruligt og satt, og tað gav honum
ndi og innatlítandi, tað søguliga, varðveitandi og nationala. Gongur mentanin hond í hond við vinnuni er alt vunnið, tí hvat er hugaligari enn at lulla fjøldina í býttleikans poppmentan, um hon
altíð saman við henni og lærdi tískil tíðliga at svimja. Umframt í svimjihylinum svumu hann og vinmenninir á mølini við Sílánna. Fyrstu ferð Jon luttók í kappsvimjing var á Jóansøku í 1969, tá
Rógvi og kenda vestmenningin Arna á Rógvi. Knud hevði nógv samband hendanvegin, familjubond og vinarbond. Eisini stóð hann í sekstiárunum í læru og bleiv útlærdur sum maskinsmiður á Tórshavnar
hvussu týdningarmikil hann var, bæði fyri meg persónliga og fyri kommununa. Eg havi mist ein góðan vin og samstarvsfelaga og tað er svárt. Gangi dagliga fram við húsum hansara. Tað er ein ótrúliga tóm kensla
