afturkomin av skipi á heysti 1929. Ein góðan dag, tá bátarnir vóru farnir til útróðrar norðureftir, kom illveður á teir. Teir komu aftur ein og ein, men ikki hesin, drongur Almu, faðir hansara og ein annar ungur

Umborð á einum skipi mást tú trúgva upp á, at tú fært nakað burtur úr fiskiskapinum. Sjálvt um tað er illveður, mást tú fiska. Hvat ger teg illan? - Tá fólk fara illa við hvørjum øðrum og kanska peika eftir

annan bjargingarflakan fyri borð. Tað var einki summarveður á hesum túrinum, men heldur ikki nakað illveður at tosa um. Á ein ella annan hátt fór annar bjargingarflakin hjá Smyrli í havið og blástist upp

tað fóru í hvussu so er at møta trý túsund áskoðarar upp. Seinnapartin ólavsøkudag var sovorðið illveður, sum tað ikki hevur verið á sumrinum. Tað hevði við sær, at áskoðaratalið var kanska bara ein sætti

norðmann úr Finnøy í Rogalandi, sum ávegis til Føroya í einum Viksund Combi glastrevjabáti kom í illveður í ein útnyrðing úr Hetlandi. Tá ringast stóð til, vóru aldurnar 10 metrar høgar. Tveir rútar í bátinum

skipinum. Saman við tveimum øðrum var hann farin at fiska í ein­um av hesum smáu bátunum. Tað gjørdist ill­veður, og teir spurdist ikki aftur. 3 brøður doyðu av tuberklasjúku, tann eini av hesum doyði í Keypmannahavn

tín tók teg við suður til Vágs á beding. Hann var skipari á Norðlýsinum; men á veg norður bleiv illveður á landsynningi, og var tú meira deyður enn livandi. Tá tykur komu á Fuglafjørð, segði hin gamli:

í flogfari, har flogskiparin beyð okkum vælkomin og segði hann okkum, at við Snæfellsjøkull var illveður, annars sá tað gott út. Tað passaði væl, tað vóru nakrar rykkingar í flogfarinum, síðani var alt

aftur á Landssjúkrahúsið at bíða, til pláss varð á Espøderup, sigur Emil. Tað vísti seg tó, at vera illveður í Føroyum hesar dagarnar, og tí vildu tey ikki taka Veru við fyrrenn mikudagin 11. januar. Hesin

sita í bygdini, tá illveður leikar í, og tú veitst, at meginparturin av teimum, sum eru eftir í bygdini, eru eldri og gomul fólk. - Eg haldi, tað var í 2011, at eitt harðført illveður av útsynningi rakti [...] monnunum tá vóru farnir um tey sjeyti. Hann vísir á, at er einki fólk eftir í bygdini, og eitt slíkt illveður rakar aftur, er vandi fyri, at stórur partur av bygdini liggur javnaður við jørðina. - Í illveðrinum