har gomul skip longu eru, og verða søkt. Samstundis er ætlanin at leggja ein tunnil úr glasi út í sjógvin fram við taraskógnum á einum ávísum øki, til fólk at ganga í, soleiðis at tey eisini kunnu síggja

heldur, at fólk eiga at fáa høvi at brúka teir møguleikar og náttúru, sum er í býnum og ikki minst sjógvin. - Eg haldi eisini, at hetta kann gerast ein attraktión hjá ferðafólki, sum kann verða við til at

oyðileggingum av stormi, uppgangi og vatnflóð. – Flestallar bygdir í Føroyum liggja beint við sjógvin og tí er stórur vandi fyri skaða á bryggjur, sjóvarbakkar, brimgarðar, og annað. Harumframt eru

er eitt sera gott boð, tí Sjónám er støðugt ment og veitir eina breiða viftu av útbúgvingum innan sjógvin. Eitt sera stórt arbeiði – serliga av fólki úr Klaksvík – er lagt í at fyrireika hesa tænastu, sum

skúmandi inn eftir fjørðinum. kanska er tað tí, at eg sjálv búgvi mitt inni í landinum og síggja ikki sjógvin, at eg eri so hugtikin av kappróðrinum. Men Vágsfjørður, hann er eisini vakur í sær sjálvum. Hóast

Vestmanna. Spurdur, sigur Pauli Petersen, at hann sær tað sum eina stóra uppgávu fyri seg at slætta sjógvin millum bygdirnar. - Eg fari at biðja Dánjal Petur (borgarstjóran í Kvívík, red) um ein fund, har

ikki at síggja veruleikan í eyguni. Ikki fyrr enn formaður Javnaðarfloksins P. M. Dam gjørdi vørr í sjógvin á fundi í Reykjavík í 1963 og skar út í papp fyri Norðurlandafundinum, hvørji krøv og hvørja støðu

siga, at skipið lá við bryggju, tá bjargingarbáturin loysnaði undir einari venjing og datt niður á sjógvin. Fallið var 20 metrar. Trý av teimum, sum doyðu, vóru úr Indonesia, ein var úr Filipsoyggjunum og

Meðan gørnini stóðu um náttina, høvdu teir lagt seg til hvíldar í eini húsatoft, sum var niðri við sjógvin. Um morgunin, tá ið teir skuldu taka gørnini upp, var Valdemar deyður av hjartaslag. Hann var jarðaður [...] sjálvsagt stytri. Tey seinnu árini høvdu íslendingar, sum róðu út har, gjørt sær træbrúgvar út í sjógvin. Hesar kundu føroyingarnir eisini brúka. Hetta lætti nógv um. Íslendingarnir vóru ymsa staðni frá

býnum Marstal, sum næstan allir drukna á ungum árum. Men tað skalir ikki tann brennandi hug til sjógvin, sum býr í teimum. Einaferð situr ein teirra og hugsar um deyðan. "Tað eru tey", hugsaði hann, "sum