ar sum eina avbjóð-ing. Tí hava okkara forfedrar búleikast á hesum oyggjum. Hava ferðast mill-um bygda, treiskast móti veðri og vindi. Hava livað og virkað, hóast mangan baldrut og fátæksligt. Henda íborna
sum fara at borðreiða við vælbryggjaðum kaffi og te úr ymiskum urtum, heitari húsasuppu og góðum bygda brellibitum. Og sum nakað heilt nýtt, so ber til at keypa festligar og leskiligir rabarbudrykkir.
sett sín góða dám á býin. Og tað er serstaka samanrenningin av ungum, gomlum, arbeiðarum og stjórum, bygda- og býarfólki, sum ger Havnina til nakað heilt serstakt. Longu í verandi støðu er trupult hjá nógvum
sendar hyggjarunum seinnapartarnar. Mangan hevur veðrið eisini verið ótespiligt til ferðir millum bygda. At Johan dugdi so væl tað sjáldsama kynstrið at vera avgjørdur og samstundis blíður og fryntligur
limur fyribils sigur frá sær fasta bústað sín í kommununi, kann verða samtykt, at hann bert fer úr bygda(r)ráðnum/býráðnum, inntil hann aftur tekur fastan bústað í kommununi«. Tí stendur soleiðis í gerðabókin
er við stoltleika og stórum spenningi, at vit á Strandferðsluni taki ímóti hesum stásiliga og væl bygda skipi. Til seinast fari eg at ynskja øllum, serliga skipara og manning, góða eydnu og Guds signing
fíggarligu karmarnir eina ferð loyva tí, hevði tað ikki vera av vegnum at fingið eina nýggja svimjihøll bygda onkrastaðni í býnum. Hetta er nakað, ið kann verða øllum borgarum at gagni, ungum sum eldri. Eftir
at gera eitt løgmanssetur í Sandavági er eitt frambrot, har ein fær nakað fyri peningin. Tá bygdaráðið í Sandavági hevur bjóðað bygdina fram til setrið, tykist sera hugstoytt, at hugskotið
at gera eitt løgmanssetur í Sandavági er eitt frambrot, har ein fær nakað fyri peningin. Tá bygdaráðið í Sandavági hevur bjóðað bygdina fram til setrið, tykist sera hugstoytt, at hugskotið
smíðja, meðan jarnið var heitt. Vit avgjørdu at nýta hetta høvi til eisini at reisa á føtur eina bygda/oyggjastevnu, nú høvið beyðst. Um viljin er? Signhild helt fyri, at onkuntíð kann tað vera gott at
