Til minnis um Jónsvein Knudsen

Fyrsti heyst stormurin var við at byggja seg upp, tað tók leyst á fjørðinum, og veður­mennirnir spáddu upp í ódn, sinnið byrjaði at gera seg til at taka ímóti vetrinum av nýggj­um við myrkum døgum – tá ringdi Árni og segði, at hann hevði ring tíðindi at bera.
Vinur okkara Jónsvein var deyður, tað var sum um alt støðgaði á, og samtalan var sera stutt, vit vóru báðir so ávirkaðir, at hugurin at tosa var burtur, illveður og ófrætta­boð gjørdu sinnið sera viðkvæmt. Vit samdust um at hoyrast seinni um kvøld­ið.
Jónsvein var – dugi so illa at siga var – ein maður, sum eg havi kent í nógv ár og var ein av teimum monnum, eg hevði stóra virðing fyri, hann var sera positivur og vildi altíð øllum alt tað besta, hetta er kanska lætt at skriva, men so­leiðis kendi eg hann.
Vit komu báðir í nevndina hjá Føroya Reiðarafelag í 1992. Hendan tíðin var beint aftan á euforiska dansin um gull­kálvin í 80inum. Nógv lá í pinna­brenni eftir fíggjar­­ligu skaða­sjógvarnar, ið land okk­ara hevði verið fyri. Tá er tað menn sum Jón­svein reisast aftur, vísa á gongd­ar leiðir og fara í gongd aft­ur. Her koma orðini hjá A.P. Møller bókstavliga til sín rætt, tá hann segði, at tann sum hevur evnini, hevur eisini ábyrgd­ina. Jón­svein tók ábyrgd­ina og prógv­aði síni evnir til stórt gagn fyri bygda­fólkið og Eysturoynna.
Hendan trupla tíðin gjørdi, at vit báðir fingu eitt sera gott vina­lag, vit vóru í yngra part­inum av teimum gomlu garv­aðu reiðar­unum, og vina­lagið gjørdist betri, sum árini fóru. Vit, sum mann­aðu nevnd­ina sein­astu árini, felagið var virkið, vóru eitt nýtt ættar­lið og mangan, sum ein skúla­flokkur, har allir vóru bestu vinir. Hetta ávirk­aði eisini arbeiðið, og fundirnir vóru tí lættir og posi­tivir. Hetta gjørdi, at vit megn­aðu at flyta nøkur mørk. Vit gleddust eisini at koma saman, sjálvandi vóru vit ikki samdir í øllum, men ongan­tíð beiskir. Konurnar hjá okkum vóru eisini saman við okkum, tá vit tóku okkum av løttum, og tær gleddu seg líka nógv sum vit til hesar løt­urnar saman – tað var sjálv­andi tí, at kemiin passaði sera væl saman ímillum hesi fólk­ini. Nú er ein farin, sum lívg­aði okkum við sínum glaða sinni, gittarspæli og góða sangi – hesar løturnar – har vit bara hugnaðu okk­um saman, fara vit øll at minn­ast aftur á við gleði og takk­semi.
Runavíkin hevur mist ein mann, sum veruliga var góð­ur við heimbygdina, hann var upptikin av, at tað gekk bygdini væl, um tað so var kirkja, fótbóltur, skúli og alt sum hoyrir bygdini til. Sjálv­andi var tað vinnulívið, sum lá frammarlaga í huganum, men hann dugdi eisini at síggja, at alt er ikki bara ar­beiði, tað andaliga og ment­unar­liga skal eisini til, um fólk skulu trívast. At hansara stríð eydnaðist, prógvaði tann veldigi skarin, sum fylgdi hon­um hendan dagin, tá hann var lagdur til hvíldar, har í vakra um­hvørv­inum við Skálafjørðin.
Saknurin verður stórur hjá tykkum børnunum, og ikki minst hjá abbabørnunum, sum hann var so góður við, hann segði altíð, hvussu glað­ur hann var fyri síni, sum hann elskaði.
Tann sum hevur mist mest, er tú góða Ady, hetta kvøldið, tá boðað var frá ódn, vardi tað okkum ikki, at tú skuldi blíva so hart rakt, men sangurin sigur at:

Tá myrkast var náttin, ódnin herjaði á, Eg mítt andlit tá fjaldi, onki skjól var at sjá
Eg úr storminum rópti, Harri aldri tú svav, varða meg inntil ódnin er av.
Inntil svunnin er náttin, inntil ódnin horvin er, blikalogn er um lond og víða hav ,
Halt mær fast við títt bróst, inntil aftur verður ljóst, varða meg inntil ódnin er av.

Orð eru so fátøk, men tú skal vita, at vit hava allar størstu samkenslu við tær og tínum. Komandi dagar verða ikki lættir, tá er gott at tú hevur tíni tætt at tær.
Vit lýsa Guds frið og drýpa høvur í sorg um missin av heiðursmanninum Jónsvein Knudsen. Hvíl í friði frægi vinur okkara.
------
Vegna okkum, sumvarðaðu av Føroya Reiðarafelag
Viberg Sørensen