Við Kringvarpið segði Bill Justinussen um vikuskiftið, at tað eru ávísar reglur, sum áseta, hvat starvsfólk fáa í endurgjaldi, um tey eru arbeiðsørindi fyri arbeiðsgevaran í egnum bili. Og at endurgjaldið hjá politikkarum okkara er ásett í samsvar við hesar reglur ? enntá fyri 100 arbeiðsdagar um árið, sum er í minna lagi sambært tingmanninum.
Tað er rætt, at starvsfólk, sum í egnum bili gera ørindi fyri arbeiðsgevaran, fáa ávíst endurgjald fyri hvønn koyrdan kilometur.
Men Bill Justinussen fer ótrúliga lætt um sannleikan í hesum máli. Bill er roknskaparlærdur, og hann veit útmerkað væl, at tað er munur á at ferðast fyri arbeiðsgeveran og at ferðast til og frá arbeiði. Vit hava fleiri ferðir áður víst á, hvørjir takstir eru galdandi, tá koyrt verður til og frá arbeiði. Og teir takstir eru altso ikki í nær námind teimum 3,20 krónunum, sum fáast fyri hvønn koyrdan kilometur, um koyrt verður í ørindum fyri arbeiðsgevaran. Tá Bill Justinussen koyrir av Glyvrum til Havnar, er hetta ferðing til og frá arbeiði – og IKKI koyring fyri arbeiðsgevaran. Í øllum førum ikki, tá umræður vanliga borgaran. Og seinast vit hugdu eftir, vóru somu lógir galdandi fyri tingfólk sum fyri okkum onnur.
Eitt er, at ein einsamallur tingmaður á hendan hátt ikki himprast við at fara lætt um sannleikan. Enn meira skelkandi er, at Bill Justinussen eftir øllum at døma hevur ein meiriluta av tingmanningini aftan fyri seg. Ein meiriluta, sum stútt og støðugt berjist við hondum og fótum fyri at tvíhalda um nakrar hamrandi órættvísar fyrimunir, sum Løgtingið hevur lóggivið niður í egnar lummar.
