snýr seg um brúkaravernd í sambandi við keyp og sølu av fastogn. Frammanundan vóru serliga keyparar »på herrens mark« í sambandi við húsakeyp, tí tú sum keypir at kalla eingi rættindin hevði – og tú
ímóti, at løgmaður og landsstýrisfólk skulu verða væl lønt. Men alt við máta. Av tí at politikarar sjálvir áseta síni egnu lønarviðurskifti, so hevur tað eydnast teimum at fáa sær so góð
segði nevndarformaðurin, Alfred Olsen, við útvarpið. Ikki tí, sjálvandi eiga okkara politikarar at sleppa at ferðast – í øllum førum eitt sindur. Men tað skal valdast, serliga nú, tá okkara gomlu
latið realitystjørnuna sigla sín egna sjógv í sínum egna Whale Wars – uttan føroyskar luttakarar á nakran hátt!
Spurningurin er, um hetta er ein nýggjur trendur, sum kemur higar til lands, at ungir evnaríkir politikarar leggja frá sær fyri at taka við avbjóðingum í vinnulívinum. Vit kenna hetta aðrastaðni frá, eitt
eftir Pál Weihe og hinum í Fólkaheilsuráðnum. Tá handilsmenn, almennir leiðarar og politikarar lætt og elegant ignorera lógina, so er okkurt ravruskandi galið. Málið um, at eingin eftir árgang
sum eru valdir upp á at loyva samkyndum at giftast. Í so máta hevur Janus Rein svikið sínar veljarar, meðan Poul Michelsen heldur sítt lyfti – lyfti frá einasta flokki, sum hevur hjúnalag millum samkynd
samfelag eftir norðurlendska vælferðarmodellinum. Vit hava eina sosiala kontrakt, har vit sum borgarar rinda okkara skatt av okkara inntøku, aftur fyri sama rætt til somu vælferðartænastur. Tí er tað eitt
bara staðfesta, at hann tí hevur frítt spæl. Vit hava fyrr havt víðgongdar fólkaflokspolitikarar á tingi. Ein var ímyndin av høgraveinginum í Fólkaflokkinum, stavnamaðurin nevndur, og mangan
politikarunum – vit hugsa um eitt nú tær 13.500 skattafríu koyripengarnar, sum politikarar fáa og feitu pensjónina, sum ikki verður skattað við inngjaldi, so er so skjótt, at integritetur
