Præsten i lange Tider ikke havde været paa Øen, da han paa Grund af Svimmelhed ikke kunde bestige den bratte Opgang – for øvrigt den samme opgang, fra hvilken Pastor Jensen i 1874 faldt ned og slog sig ihjel [...] gik over Flader og Skraaninger i lystig Fart for at fange de vilde Væddere, eller naar de krøb ad bratte, trange Stier for at faa et vildfarent Faar op. Og saa i Baaden under Øen, naar Vejret var godt – [...] ivasamur. »Den gamle Bjergbestiger og Fugle­mand var ængstelig, naar han tænkte paa sine Øjenstene i det bratte, høje Fjæld.« Men hinvegin, “det skulde jo være deres Levebrød at hænge i Linerne med Flejestangen

fíggjarligu rókum. Vit vóru fýra, við hópum av sekundantum uttanfyri, tilreiðar at hjálpa. Ikki var bratt, heldur slætt og flatt, ov flatt tókti mær. Sum so mangan áður varð vitjað á niðastu rókum, hugurin

fíggjarligu rókum. Vit vóru fýra, við hópum av sekundantum uttanfyri, tilreiðar at hjálpa. Ikki var bratt, heldur slætt og flatt, ov flatt tókti mær. Sum so mangan áður varð vitjað á niðastu rókum, hugurin

Danmark var banksystemet vel ikke truet på samme måde som i Island. Men også hos os kom det til en brat opbremsning. Bankdirektørerne, der for en tid havde ladet sig dominere af det altid latente lemmingegen

hjálpir tað eisini at verða tilvitaður um sítt brek. Tá tey skuldu ganga oman aftur, og tað gjørdist ov bratt fyri hana, setti hon seg bara á afturpartin og ók omaneftir. Og hon er ikki illa við av hesum, men

keðseminum. - Har var bara so vilt, so vill náttúra. Eg havi ongantíð í mínum lívi sæð tílíkt. Sera bratt allastaðni, kendist sum at ganga úti við heimsins trom. Onkur segði, at hetta var nakað, sum ein fór

fyri, tá tær fara at koma upp undan teimum. Vit ganga um røðina í erva. Ókend leið og eitt sindur bratt, so best er at vera varin við byrsu og væl av vindi. Men beint komin norður um, har tað lívir, er

heldur at leita inn í sjálvan strukturin í náttúruni, inn í lendið, sum kann vera grýtut, vallað, bratt o.s.fr, sigur Bárður og ásannar, at hann er liðugur at mála naturalistiskar málningar. - Har havi

var tann veruleikin, at vegurin oman til bygdina gjøgnum Líðina er bæði smalur og brattur, og at bratt er eisini omanfyri og niðanfyri sjálvan vegin. - Har er rættiliga hættisligt at koyra. Tá nógv regn

vinum móti óendaligu havsbrúnni – og at venda heim aftur til land okkara, ið hevjar seg grønt og bratt”. Men myndirnar avmynda eisini mínar egnu lívsroyndir, bæði sum listafólk og svimjari.”##med8## ##med9##