Dánjali var eirindaleys: “Men tú, Belsazzar, sonur hans, hevur ikki eyðmýkt hjarta títt, tó at tú visti alt hetta.” Hesa somu náttina verður kongur dripin og Dárius úr Medalandi fær ræði yvir ríkinum. [...] vildi teg sum ungamamman varma, men fyri mær var hurð tín alsamt stongd. Jerúsalem – á, um tú bara visti, hvat her til frið og besta tænir tær, men fjalt nú er tað – sjónina tú misti. Tú kendi ei ta tíð

lagi hevur havt tað við sær, at landsstýrismaðurin av navni, Bjørn Kalsø, stóð púra massfoss, og visti hvørki út ella inn, táið hann varð spurdur, hvat hann ætlaði sær at gera við málið, nú stovnurin

prentað í Sosialinum í dag. Hann sigur, at als einki loyniligt var við fundinum. - Sum eg skilti visti stjórin í Atlantsflogi eisini um fundin. Tað er heldur einki óvanligt við slíkum fundum. Eisini eftir

øgiligt árræði, greiðir Tóra frá. Longu tá fyrsta uppgávan var loyst, visti Tóra, at hetta var eitt arbeiði, henni dámdi. - Eg visti beinaveg, at hetta var akkurát eg. Sum persónur eri eg rættiliga orkurík

Ingar Akselsen hevur ikki gingið við dreymum um, at tað hesa ferð fóru at vera boð eftir honum. ? Eg visti av ongum, tá ið eg kom til venjingar mánakvøldið. Tá segði venjarin mær, at eg fór at fáa landsliðsboð

niðri, og tað tímdi eg ikki aftur. Hesin skúlin virkaði sum tann feitasti, og tí søkti eg inn her. Eg visti einki um býin, hevði faktiskt bara verið einaferð í London fyrr. Tað var tá eg var 10 ára gamal, og

og tríggir kórsangar vóru partar av manningini hjá bólkinum. Talan var um ein sangara og bólk, sum visti, hvat tað merkir at kveikja lív í eina fjøld. Tað vóru eisini komin fleiri fólk niðan, men talið var

heimild til at gjalda einum unguleikara samsýning fyri at vera bundin á orgulbonkinum árið runt – tað visti eg ikki. Altso hevur kirkjan, har eg sjálv virkaði í eitt mannaminni, ólógliga goldið mær eina samsýning

tónleiki. Klaver var í húsinum, tað var sjáldsamt tá. Pápi spældi violin og tað var nakað av tí besta eg visti, greiðir Ólavur Hátún frá. ? Til stuttleika kann eg nevna, at tá tey merktu, at eg var kenslusamur [...] bygdakór í Føroyum. Tá vit seinni fluttu til Kvívíkar, setti hann eisini á stovn kór har. Tað besta eg visti, vóru sangtímarnir og tað hendi seg, at um eg hevði forfall, so flutti hann sangtímarnar, so eg slapp

zur, ið hesir báðir estlendingarnir framførdu. Fjøldin visti ikki rættiliga, hvat hon kundi vænta sær. Onkur helt tað vera klassiskan jazz, meðan onkur annar hevði fingið ta fatan, at mentanarvikan bara