endar gullið í Gundadali. Í Gundadali hevur Vagnur Mohr Mortensen slept sínum verjuskyldum og er fari í álopið. Tá klokkan sigur 89 minuttir verður Vagnur spældur leysur. Málmaðurin kemur út ímóti og
skal í øllum førum gera mítt til, at tú veitst tað nýggjasta. Tá ið eg eri liðug við hetta blaðið, fari eg at finan mær øll tey nýggjastu bløðini, sum eru á deildini. Eg skal lesa alt fyri tær, babba. Elsa
stinnari enn ein donsk medistarapylsa. Somikið veit eg. Ljósasløkking ella ikki – eitt happadrúgt nýggjár fari eg kortini at ynskja øllum landsmonnum mínum, heima sum burturi. Og ikki minst – Guðs ríku signing
og kæra sál hvíla í friði.« Vitjan í Føroyum Lorraine segði annars altíð við Anette, at “einaferð fari eg at koma at vitja tykkum”. Hetta gjørdist veruleiki í juli 2004, tá Lorraine kortini skuldi til
fýramannafar við einum 2½ hesta Gøta perfekt mortori. Hetta var ein longri teinur við einum slíkum fari, einar 2 tímar hvønn vegin. Tá tørvur var á tvøsti varð siglt norður til Áirnar at keypa uppí bátin
Lat meg siga tað beinanvegin: Hetta er ikki ein flaggrøða. Og nú tað er sagt fari eg at leggja fyri við trimum minnisbrotum. Tað fyrsta haðani av Vaglinum. Tað var einaferð tíðliga í trýssárunum. Eg var
ymiskt fyri sær. Báturin hevði páhangsmotor, og tað var, sum um teir hoyrdu glintan av motori. Eg fari so í song og frætti einki fyrr enn morgunin eftir um hesa ólukkuna.” Eina tíð aftaná fortaldi Petur
úr Tinggarðinum, so høvdu politikararnir Dam teirra røtur i Sjóvargarði. Fyrsti skúladagur Eg fari eisini at greiða frá mínum fyrsta skúladegi. Hann var ein merkisdagur fyri meg sum hjá øllum øðrum
“Lauru”. Viggo segði fyri mammu sína, tá ið hann hendan sunnudagin kom aftur úr kirkju: “Mamma, eg fari at doyggja.” “Hví sigur tú tað?” spurdi mamman. “Jú, tí har, sum eg lá á knæ fyri altarinum, sloknaði
ikki so nógv fyri í senn. Men eg fór út í ánna, har vóru sovorðnir reyðir steinar. Og hvat hendir? Eg fari eftir høvdinum í helluna, og blóðsprænurin stóð úr mær. Arrið stendur enn í pannuni. “Soleiðis er
