hildin ein stuttur fyrilestur um, hvussu kann eitt parlag varðveitast í einum strongdum gerandisdegi. Síðani verður ein filmur, ið ber heitið »Fireproof« vístur. Filmurin snýr seg um eitt par, ið
um viðurskifti, ið skulu vísa okkum á, at okkara tilverugrundarlag ikki er komið bert eftir einum degi! Vit eru ein partur av einum ættarliði, men minnini um farnar tíðir standa sum varðar, ið skulu vísa
Kristus, verður eisini dúgliga borið fram í landi okkara, ikki bara um høgtíðirnar, men á hvørjum degi. Og orðið, sum verður borið fram, er boðskapurin um Jesus, hann, sum hevur orð hins æviga lívs. Vit
hava tann møguleikan, at hava hann við okkum, Jesus, sum leið á krossinum, doyði og reis upp á triðja degi. Vit kunnu leggja alt okkara í hendur hansara, allar okkara ferðir, eisini hina stóru ferðina, ið
grundini kemur frelsarin hvørja ferð, vit savnast í kristna felagsskapinum. Náðin er nýggj á hvørjum degi. Vit kunnu ikki annað enn fagna adventsdrottinum. Vit kunnu ikki annað enn trúgva á hann. Vit liva
men eisini tí æviga lívinum. Hann veit, hvat tað er, ið hann vil kalla fram til nýtt lív á evsta degi, og hvat ið ongantíð skal livna upp aftur tá í undirgangsins og deyðans vald hevur tikið tað. Lati
onkur sunnudagur hesa ársins tíð. Prædikuteksturin ber boð um hetta. Páskamorgun. Tá ið glíggjaði fyri degi, hoyrdist veingjasuð í urtagarði Jósefs. Nú skuldi undrið henda. Hin stóri, tungi steinurin, sum hevur
Jesusi vælkomnum tá ið hann reið inn í Jerusalem. Tá ið vit hoyra hesa søgu á kirkjuársins fyrsta degi, er hon bara ljós og festlig. Øðrvísi er pálmasunnudag. Tá hómast langa fríggjadagur aftanfyri. So
fer at henda, sum er tað størsta og ófatuligasta, ið hugsast kann, nakað, sum ikki verður boða frá í Degi og viku, í útvarpstíðindum ella við yvirskriftum í bløðunum, tí stundir verða ikki at siga frá tí
gjár og í dag og til ævigar tíðir. Tað er Alfa og Omega. Tí kann einki betri sigast á ársins fyrsta degi. O, hvat vit treingja til at vera mint á, at tað er ein, sum eitur Jesus. Einans í hesum navni liggur
