spurdu so tráliga í Út­varpi Føroya, hví teir sigldu undir krígnum? - ein ikki sera gløggur spurn­ing­ur! Tað vóru ringar tíðir, og lítið og einki at forvinna. Teir sum sigldu, vistu fullvæl, at tað var

alment lýs­ing­ar­blað. Hetta førdi eisini við sær, at meðan øll fyrr lósu almennu kunn­gerð­ir­nar, eru tey nú bert nøkur fá. Føroyskir og danskir blaðstjórar Fyrsti blaðstjórin á Dimma­lætt­ing var løg [...] august hevði arbeitt ikki minni enn 50 ár á Dimma­lætting. Hinir brøðurnir á Dimma­­­­lætt­ing vóru Benny, Flemm­­ing, Herbert, Torleif og Hugo. Teir sum ikki fóru á Dimmalætting vóru Eilif, Jákup (Jov), Gunnar [...] stjórnini og sum ikki prentaði tilfar, sum kundi føra til rumbul. Longu í 1879 gjørdist Dimmalætting lýs­ing­ar­blað. Hóast kunngerðirnar ikki góvu pengar, hjálpti hetta til at styrkja støðuna hjá blaðnum millum

umhugsni og neyvari hond. Hinumegin Sandin, finst neyvan unglingi, ið ikki hev­ur vunnið sær lumma­pen­ing ”Hjá Steintór og Gerdu” sein­astu mongu árini. Hjúnini dugdu sera væl at fáa yngra ættarliðið at gera

Petrina átti tilsamans níggju børn. Trý børn átti hon, áðrenn hon kom saman við Jentoft. Tey vóru Inger, Magdalenu og Nyborg. Petrina og Jentoft fingu síðan seks børn: Synøvu, sum andaðist bara 9 mánaðar

eftir okkum. Soleiðis gekk, til vit sjálvir noyddust at taka okkum saman at syngja »Herrens venner, ingen sinde, mødes skal for sidste gang« ? ? Ja, ja ? Segði við Monu yvir í kirkjugarðinum, at nú hevði

henda vakra mikudagin í seinastu viku sýndi Jákupi tann seinasta heiður. Vit minnast Jákup við virð­ing. -------- Óli Jacobsen

kendur millum fólk sum ein koyrilærari við sera góðum evnum at geva frá­læru í bæði teori og koyr­­ing. Eisini koyrdi tú hýri­­­vogns­­koyring í nøkur ár. Grinda­­­for­maður vart tú eisini í fleiri ár og

svaraði hann: “Tú hevur týdning fyri meg!” Og vit sita eftir við júst somu fatan, góða Ing­un. Tú hevði nevnliga týdn­ing fyri okkum eisini. Bæði sum starvsfelagi og í mun til vinalag. Tú vart við tín­um nærlagni [...] sól­strál­ur vóru á veg, og nú eru ommu­døt­ur­nar tríggj­ar í tali við Binu og Ing­­unn, sum báðar eru upp­kall­að­ar eftir tær, Bina Ing­un Hilbertsdóttir. Vit minn­ast, hvussu livandi tú greiddi frá ymiskum [...] ein tung løta, tó fylt við takksemi um at hava kent teg. Tað er so mangan, at vit minn­ast teg, góða Ing­un, bæði tá vit tosa um stutt­l­igar og góðar løtur, og tá vit hava onkur meira álv­ars­lig evni á

undan hann doyði. Altíð fingu vit eitt gott og gevandi prát. Tann, sum fæst við skriv­ing, veit, hvussu stóran týdn­ing tað hevur, at tað eru fólk sum stuðla og eggja. Júst ein slíkur maður var Heðin. Hann

børnum fluttu heim til Føroya, eftir at hava búleikast í Noregi í nógv ár. Ikki tí, vit kendu Henn­ing væl frá nógvum vitj­an­um, og vit gleddust sam­­an við teimum, tá ið tey valdu at flyta heim. Henning [...] hevur upp­liv­að nógv­ar ógvisligar brota­sjógv­ar tey seinastu árini. Fyri okkum er tað ótrúliga mein­ings­leyst og trupult at skilja, hvussu tað kann bera til, at okkara lítla kommuna kann vera so hart rakt [...] sorgini høvdu yvirskot til at gleðast um hetta. Vit fegnast um tíðina vit fingu loyvi til at hava Henn­ing sum part av ar­beiðs­toyminum hjá Sjóvar komm­unu. Saknurin er stór­ur nú røddin er tagnað, men vit