mildner luften for de klippede får", står der et sted på frisen i vandrehalen på Christiansborg. "Den onde maler" tænkte vist på de danske skatteydere, men Sólrun og jeg gjorde nu alvor af det i dag. En helt

aftur. Endin er, at læknin tekur lívið av sær, og Trina ger sær hesa niðurstøðu: ?Verden er ond. Synden er ond. Den gør ondt?. Sum frá líður verður Trina nevnd Ónda-Trina og Varúlvurin. Hon arbeiðir ót

fert tú enn burtur til onnur lond, hvar alt tykist stórt tær og nýtt ljósnættarkvæðið, hin ljósnáttar ond fylgir so langt tær og vítt, dregur teg aftur at heimligu strond, tí okkara summarnátt eigur trý bond

formáddu vit okkum ov lítið. Hans Kristian Simonsen fekk harða viðferð og noyddist tíðliga at geva upp ond. Hjá Luitjeni gjørdist tað eisini ov stórur biti móti favorittunum í kappingini. Hví føroyingar ikki

Hugtakandi var at síggja hesa snøggu kvinnu fara eftir pallinum í teimum sjey brøvunum í orðum, rørslum, ond, tign og kveikjandi eygnabrái... við livandi ljósum úr tí sjeyarmaða stakanum og teimum sjey lúðrunum [...] Óneyðugt er at siga, at hon blásti í lúður. Lítilátin í tí stílleysa búnaðinum fór hon, sum ein livandi ond í tí tóma rúminum fram við tí svarta vegginum við orðum úr Opinberingini. Orðini fóru upp í tróðrið [...] ljós, deyða og vón og dóm og lív. Dialektikkurin sjóðaði undir bitunum í Mentanarhúsinum. Ikki ein ond hoyrdist í rúminum. Tann æviga kvirran var í salinum hetta kvøldið í tí hvíta búnanum hjá Lone. Hans

er gull, tann triði ein tárakelda so full tó spinnur hon tráðin rættan tí hann ið gav okkum lív og ond heldur í spunalag heldur um hond, so hansara leið vit finna. Tað kann av sonnum sigast, at tann síðsti

sameinir skap, í einari sansaligari myndagerð. Eftir stendur eitt verkligt skap í einari sermerktari ond. Hann rennur aftur til ta klassisku siðvenjingina í leirlistini: ílatið/ keraldið - umskapar hetta

holder lyset, Elskede Poona, Svarte sekunder, Drapet på Harriet Krohn, Den som elsker noe annet, Den onde viljen, I et annet lys, Søylen, De gales hus, Jonas Eckel, Natt til fjerde november, Brudd Gretelise

ikki helt um hugskotini hjá Svabo, m.a. fyri at betra um føroyska jarðarbrúkið. Svabo virkaði í somu ond sum Holberg sjálvur, ið fekst við nógv ymisk fag, og royndi seg sum alfrøðingur (polyhistor). Svabo

pláss, tók lestrarbókina fram og fór at lesa jólaboðskapin til jólakvøld. Hann var sum ein himmalsk ond úr jólaboðskapinum. Brillurnar livdu á nøsini, hvørja ferð hann nevndi krubbuna. Tær gomlu genturnar