krimisøgu. Eitt sum ger, at plottið hepnast so væl hesa ferð, er eisini valið av søguligum tilfari. Lesarin ivast til síðstu síðu um, hvussu langt aftur í tíðina brotsverkið/brotsverkini stinga, og val høvundsins
bløðini, hoyra føroysku útvørpini ella hyggja at sjónvarpssendingum er tíverri ov lítil. Vanligi lesarin vil helst lesa spennandi og undirhaldandi bøkur, sum eru lættar at lesa, og tær kunnu vera góðar
er júst tað, ið ger jarðarbúgvarnar so óttafullar, tí teir vita EINKI um hesi vitjandi. Tað veit lesarin heldur ikki, fyrr enn hann hevur lisið bókina. Ger so væl! MYND AV PERMUNI
helvt, og hetta er við til at gera verkið stak livandi. Tá ið ein persónur verður nevndur, kann lesarin síggja eina mynd av honum, verður vandin fyri yvirísing nevndur, so er mynd av hesum og frá tíðini
vikuskiftisinnlegg, men ofta bera tey brá av tilvild. Tey kundu verið skipað nógv betri, soleiðis at lesarin, leggur til merkis, at her er skil í, og ein ætlan aftanfyri. Setir tú orð á, hvat tú vilt og nøkur
ikki bítur frá tær. Tú verður verandi offur. Eg haldi tað hava týdning at skriva um ein persón, sum lesarin kennir seg aftur í, einum sum einki bagir . Í fjør fekk Ragnheiður Gestsdóttir Norðurlendsku Bar
eyðkenna gerandisdagin hjá gentuni í skaldsøguni og elva til merkiligar, loyndarfullar vanar, sum lesarin stigvíst fær innlit í. Katrin Ottarsdóttir dugir hendinga væl at lýsa eina ótrygga, afturlatna tilveru
verkini. Tað greinar og setir í frásjón, og lesarin fær tekstabrot at síggja, so at ummælið er sum ein sýnisgluggi, har verkið verður presenterað, og lesarin fær gjørt sær sínar egnu metingar. Ummælið er
skipa fyri eini spurnarkapping í blaðnum. Hvønn dag verður ein nýggjur spurningur settur í blaðið. Lesarin hevur høvi til at svara spurningunum og senda svarini til Sosialin. Øll røtt svør eru við í lutakastinum
royndin virkar uppaftur meira hálvhjartað, tí ígjøgnum teldupostarnar, Maise sendir til Camilla, fær lesarin at vita, at hon í roynd og veru er í ferð við at skriva eina veruliga skaldsøgu. Tí kann Michael
