tó heldur ikki langur, og Dánjal gjørdist skiftisnæmingur í Groningen í Hollandi. - Tað var eitt feitt stað. Eg hevði ein fastan klaverlærara, restin vóru gestalærarar, sum komu beinleiðis úr jazzumhvørvinum
vísir á, at sjálva vektina á hvørjum seyði sær avgera vit sjálvi. - Í dag er tað ikki so ”in” at eta feitt, so vektin einsamøll er ikki so avgerandi. Fyri meg, sum havi gjørt hesar royndir nú í so mong ár
vera ein fólksins tænari. Ein visioner, ein idealist, sum brennur fyri nøkrum betri fyri øll. Tað er feitt at verða politikari. Fólkavaldur føroyingur. Fólksins maður, við feitari løn. Tí vilja nógv vera tað
reypa av hvussu nógvar merkur av tálg vóru í tí einstaka seyðinum, tí tálg er eins og nógv annað feitt koyrt í tann bólkin, har tað minni heilsugóða hoyrir heima, alt tað sum vit skulu vara okkum fyri
eg lyfti fótin upp. Og aðra staðni sárini síggjast innanfyri bláman. Vaggandi hugsanir: Mettaðar feittsýrur sum kroysta ljósið upp undir sama spegil. Kendi hetta fótafar undan ongum. Røddir siga hvussu
enn at venja tónleik, og tí eru teir so góðir tónleikarar, sigur hann flennandi. ? Føroyar eru eitt feitt stað at byrja, um tú ætlar tær nakað innan tónleikin. Tað er skjótt at fáa fótin inn um tónleikaheimin
inum, hálvhosum, troyggju og øðrum. Ringa samvitskan gnagar eina løtu. Hví smurdi eg hann ikki í feitt seinast. Ein deiligur ongul, smíðaður av Klæmint í Billustovu í Smiðjuni í Oyndarfirð, meðan eg sum
»hjálpa«, verða bumbað aftur til steinøldina, so er tað altíð onkur í vesturheiminum, sum tjenar feitt uppá tað. Kríggj er ein milliardaforrætning, men fyri at summi kunnu tjena, mugu onnur rinda prísin
blóðpylsu, so gjørdi vit eisini nakað úr blóði, sum kallaðist skinsapylsa. Har kom einki søtt í. Men feit skuldu hon vera. So har skuldu nógv tálg í. Hana kundu vit goyma í hjallinum í minst tveir mánaðir
Kristin – og Marius Vilhelmsen fleiri aðrir lutir á sama stað: Smyrjikoppar, knívar, 2 koparrør við feittpressum, ein áragaffil og kumpasdósina. Í 1985 funnu Bjørn Kalsø, Jóannes Joensen í Miðstovuni
