sama hátt er tað við líkasæluni. Hóast líkasælan við tíðini fær fastatøkur á teimum flestu, hevur hon ongantíð vunnið á mær. Tá eg vakni um morgunin, merki eg framvegis eina vreiði, eina sterka indignatión
ríkinum; men hesum støðum, Khan Jib Youseff var týðiliga ikki tørvur á, og Gabriel heldur ikki, at hon bleiv brúkt á handilsrutuni, og metir hann at Khan Jib Youseff er bygt har, tí at brunnurin var har
hóttanin er yvir okkum. Vit vita nógv annað eisini, men í hesum høpi er tann mest týðandi vitanin hon, at vit skulu rokna við at gera nógvar royndir út í óvissuna, áðrenn ítøkiligar verkætlanir hepnast
møgulig i eini tíð, meðan vit enn eiga arvasilvur at taka av, og meðan almenna lántøkan er methøg, men hon fær ein enda. Vit kunnu sjálvsagt vóna, at hendan tíðin verður avloyst av eini oljuøld ella onkrum
ár, tó at tey ongatíð hava verið uppskrivað. Líkaleiðis hevur tað gingið við okkara føroysku tungu; hon hevur hildið seg higar til dags ... rein og óblandað ..., tó at tann danska tunga hevur verið okkum
og royndum frá ymsum økjum í einum stovni. Eg sigi ikki, at hendan vitan er farin fyri skeyti, nú hon ikki er savnað í oljumálaráðnum longur, men andlitið úteftir er ikki tað sama. Og tað kann vísa seg
leikstjórnaður av amerikumanninum Roberti Redford, men jeg havi lisið bókina væl og virðiliga, og hon mann vera meiri eftirfarandi, ella hvat? Í hesi bók fært tú eina fatan av hugsanum hjá einum ungum
við sær alsamt vaksandi krøv til nýskapan, vaksandi krøv til dygdarstøðið á framleiddu vørunum, og hon er grundað á støðugt meira framkomna tøkni - serliga kunningartøkni. Altavgerandi fortreytin er tí
eina betri loysn, standa vit í stað og tað einasta vit hava at samráðastvið er ein breið semja, og hon skal finnast. Fámjinsskjalið er eitt lítið stig fram eftir, men einki fæst burtur-úr, um vit ikki á
hann roynir at fáa tey at læra seg gæliskt, og tað gongur væl. Hann er giftur enskari konu, og hevur hon roynt at læra seg gæliskt, men hetta hevur verið sera trupult, og tí er tað lættari at tosa enskt heima
