kunnu vit vænta okkum av hesum? – Tá tosa vit sjálvandi um leiting, sum er ein langtíðaríløga, tó at hon er týdningarmikil. Men tað, sum er ótrúliga týdningarmikið fyri smærri oljufeløg sum Sagex, er at
fyriliggur, og sum onki gevur til hvørki land ella fólk. Verður avtalan úr Danmark samtykt, verður hon størsta ímyndin av føroyskari undirbrotligheit, sum fer at standa uppi á Sornfelli og kaga út yvir
er orsøkin til manglandi javnstøðuna. Fyri at koma ójavnanum til lívs hava vit eina javnstøðulóg. Hon ásetir, at allar almennar nevndir, ráð, umboð og líknandi, sum fyrisitingarvaldið útnevnir, skulu hava
fyrsta skip á nýggja bedingsvogninum á tá júst útbygdu skipasmiðjuni, sum tá fekk annan vognin, so hon nú hevði tveir. Og júst familjan hjá Ejler Jacobsen eigur í dag skipasmiðjuna, sum nú nevnist Mest
hesum staði”. Síðan filosoferar hesin ritstjóri um, at ein lygn verður ikki sannleiki, hvussu ofta hon verður uppafturtikin. ”Hr. Formaður, her er bókin við indeksinum, sum prógvar, at eingin bókstavur
helst rætt í hesum –. Men, sum meg minnist søguna frá Erik Hansen (hjá Simonu og úr Glasstovuni) var hon nakað soleiðis. Erik, Óla Jákup og ein triði vóru í kommunuørindum í Árnafirði. Fólkatingsval var
teimum bestu. - Ferðin til her, sum eg eri í dag, hevur verið ógvuliga strævin. Men samstundis hevur hon verið lærurík, sigur Jóhannus E. Johansen, sum í dag arbeiðir saman við nøkrum av teimum dugnaligastu
onkur lærari, sum trýsti í so nógv á at fáa meg at syngja, og so endaði tað við, at røddin fór heilt. Hon var burtur í einar tveir mánaðar, og tá røddin so kom aftur vísti tað seg, at eg hevði ein lítlan kuril
minuttir gamal, tá Tór-Ingar Akselsen setti ferð í høgru síðu. Fyrst royndi Rógvi Poulsen at steðga honum. Tað miseydnaðist og so gjørdi Jobin Drangastein tað sama. Jobin fekk longu í fimta minuttir gult
og fyri áhoyrararnar og onnur við er talan jú um framúr umstøður, sigur Ann-Mari. Og so vísir hon samstundis á, at nógv er lagt fyri í royndunum at lyfta leikin á sama støði, sum umstøðurnar leggja
