Hans Simonsen, ið var ættaður úr Vestmanna. Hóast sonevndur seyðabóndi, hevur Hanus aðrar fenaðar enn seyð. Hann fæst eisini eitt sindur við ungneyt, mest kvígur, ið hann setir við eftir avtalu við mjólkabøndur [...] Perlu og Heyki eltandi seg, heldur Uppistovubóndin leiðina fram gjøgnum Fløturnar. Prátið fellur á seyð og seyðahald. Ongin yvirskiping Hanus gongur ikki og gøðir hvørja kleyv á garðinum. Hann talar ímóti

at eta hoyggið. Innangarðsognirnar kunnu betala fyri eitt hegn um bygdina, og tey, sum vilja hava seyð á bønum, mugu so sjálvi hegna rundan um tey stykkini. Kravið skal bara vera, at seyðurin er ikki til

tú onki fært fyri tað. Tað tekur ov langa tíð at fletta, um tey eisini skulu røra sveita fyri hvønn seyð. Tí fer nógv burtur. Í dag eru øll til arbeiðis og tí stendur ein einsamallur við arbeiðinum. Tí má

hevur lætt nógv um arbeiðið við filminum. “Eg havi verið á floti og fiska, eins og á fjalli og røkt seyð. Í gjár vóru vit og keyptu eina kúgv frá einum bónda og hana fara vit at slakta í dag. Nú vóni eg

sonur Leo Hans Johannesen, sum doyði í druknivanlukku í Mykinesi í oktober í 1991. Teir høvdu flutt seyð av fjallgongu á Borgardali, tá vanlukkan hendi. Mamman er Karin Holm Johannesen. Tey eru bæði ættað

heim, fóru átta menn við skipsbátinum í land á Fagra­nesi á Langanesi at avrokna við bóndan har fyri seyð, teir høvdu keypt á túrinum. Tá kemur eitt brot, báturin holvdist, og sjey av monnunum druknaðu. Ein

so altíð ligið í luftini, at traðirnar skuldu nýtast til sláttur um sumrarnar, og ikki til at hava seyð á. Men hesin dómurin gevur so øllum traðarmonnum rætt til frítt at ráða yvir sínari trøð, sigur Bjørn

hevur sagt við løgregluna, at tað var eitt lík. Í rættinum dag segði hann, at talan kundi vera um ein seyð ella ein hund, ella okkurt annað dýr. Men hann vitsti eisini, at Piddi var ikki stórur maður, men

44 ár hevur hann røktað í hesum hagapartinum, og hann sá, at tey mongu ferðafólkini órógvaðu bæði seyð og fugl. Nakað, ið hann ongantíð hevði upplivað áður. Gøturnar slitust eisini rættiliga illa. – Vit

stórkríatúri. Og tá heystraksturin var í Lítla Dímun, so vóru tað stóru bátarnir, ið nýttir vórðu at flyta seyð, sum skuldi flettast. Og tá var Norðlýsan eisini nýtt, men nú hevur hon staðið í neystinum í eini