Visions Of Johanna minni neyv enn Desolation Row , hon er neyvan ein roynd at rannsaka samfelagið, ja, lesarin (ella lurtarin) veit í fyrstu syftu ikki, hvat í grundini fer fram í rúminum hjá Louisu og hennara

kunnu vit siga, eru størri enn rithøvundurin, tráa longur, eru villari, droyma longur. Kanska kann lesarin koma til ta niðurstøðu, at teir áttu at hildið sær í skinninum og skikkað sær betur. Ella hann kann

seg eftir at skriva so einfalt, klárt og so greitt sum yvirhøvur til ber. – Tað hevur týdning, at lesarin er við frá byrjan og fær hug at halda fram at lesa. Tí havi eg altíð roynt at orða meg so greitt

riggar ikki illa. Men nú sigur tann føroyska orðabókin, at hendan verjan skal eita – vegstokkur. Lesarin hvøkkur við. Øll kenna orðið ‘stokkur’. Vit hava stokkastovur, sum eru gjørdar av vatnrøttum viðabulum [...] hevur nakran kjans til at gita sær til, hvat tað nýggja orðið merkir, so er orðið ikki gott. Er lesarin stokk-konservativur, so fara hansara tankar at ferðast á leiðum, sum einki hava við bilkoyring og [...] hondum. Ella  hann hugsar sær, at tað er vegristin, sum nú verður gjørd við tjúkkum stokkum. Men er lesarin ikki afturhaldin, kanska heldur framfýsin fyri ikki at siga radikalur, so leggur hann bara tann

ov stóran mun í leysum lofti. Hann átti at sagt okkum, hvør politiski observansur hansara er, tí lesarin situr eftir lestrarlok við einum grummum mistanka um, at meginkeldurnar eru Framamenninir, FS´arnir

bert her og nú, men eisini um 10 ella 20 ár. Við hesum vóni eg, at ljós er kastað á myndina, og at lesarin sær at litspælið er ríkari enn HE leggur upp til. Sum áður nevnt aðrastaðni, so er ætlanin hjá B

Hann sigur hesa týðing vera ta torførastu, sum hann yvirhøvur hevur fingist við, men tað leggur lesarin ikki merki til. Hesar týðingar úr grikskum fekk hann til at fara undir at týða tær sonevndu apokrýfisku

hansara gerðir hava eitt ávíst endamál, eisini innbjóðingin til ein sjuss. Í endanum á skaldsøguni fær lesarin at vita, at Bjarni Berg savnar saman upplýsingar um fólk, og hann verður ein hóttandi modernaður

Fregnir var eitt flott blað í uppseting, men tað stinkaði so nógv av nationalismu, at tann hugsandi lesarin vendi tí bakið, 14. sep var so reindyrkaður nationalistiskur at har var ikki pláss fyri nøkrum øðrum

Rithøvundum dámar at lumpa lesaran á henda hátt, og tað er mest sum ein sjálvfylgja, at tann gløggi lesarin varnast felluna og skilir. Men vavskíturin dettur, blindur og fundsørur, beint í grøvina, veipar