hava upplivað síðstu árini. Tey ríku blíva bara uppaftur ríkari. Tey duga sítt handverk Áðrenn eg fari víðari vil eg líka fyrst minna á, at um vit ikki áttu dugnalig vinnulívsfólk, sum dugdu sítt handverk
øllum umstøðum fara mínar stundir als ikki at vera til at fylgja HM eins og eg hevði ætlað. Men eg fari tó at royna at fylgja teimum liðum, ið eg havi tokka til - og so teimum avgerandi dystunum fram móti
hareftir! Tað sigst, at politikarar hava tað við at tosa for leingi. Í tilfeldi av, at tað er rætt, fari eg at runda av við at ynskja tykkum, sum her starvast, til lukku. Tollarar og løgregla; Atlantsflog;
ikki heilt hvussu hon ljóðaði, men eitt sum eg fekk bururúr henni var at Tráin er gudloysingur. Eg fari ikki at blanda meg uppí um fólk trúgva uppá Gud ella ikki, men tó kann eg siga, at har eru nógv vísdómsorð
sagt, at tað ikki er trygt at liva í Føroyum, og lættast er at flyta øll til ein stórbý í Europa. Fari at heita á landsstýrismannin um at taka hesi atlit við áðrenn hann tekur støðu í málinum. Fjarstøðan
harmoniku, annars kundi tað verið ein møguleiki at keypt eina ordiliga flotta harmoniku. Og kanska fari eg eisini at keypa mær ein bil, sigur Hákun Andrias Hansen. *** Nógvir týskarar á vitjan Komandi tríggjar
sjúkrameldingar. Sjálvur er hann illa plágaður. - Eg verði hásur og trongur fyri bringuna, hvørja ferð fari til arbeiðis. Tað rennur eisini úr eygunum alla tíðina, eg havi smá sár í eygnakrókunum og skriða
sjúkrameldingar. Sjálvur er hann illa plágaður. - Eg verði hásur og trongur fyri bringuna, hvørja ferð fari til arbeiðis. Tað rennur eisini úr eygunum alla tíðina, eg havi smá sár í eygnakrókunum og skriða
harmoniku, annars kundi tað verið ein møguleiki at keypt eina ordiliga flotta harmoniku. Og kanska fari eg eisini at keypa mær ein bil, sigur Hákun Andrias Hansen. *** Nógvir týskarar á vitjan Komandi tríggjar
arnir skulu liggja, í síðsta enda liggur suverent hjá landsstýrismanninum í heilsumálum. - Men eg fari so at leggja meg eftir, at hetta skal gerast í góðum samstavi við kommunurnar, sigur Karsten Hansen