betur Olgar Mørska enn Árantsen. Longu í lýsingini av útsjóndini hjá teimum báðum, fær hann lesaran í part við Olgar Mørska: »Hetta [Árantsen] er ein lítil bleikur maður við rakdropa í nøsini, klæntrasligur
fremmandan hermann, men mamman stuðlaði henni alla tíðina. Seinni komu mannfólkini eisini í teirra part! Tað verður annars eisini tikið til, hvussu góð Ásla var fyri síni foreldur. Olivia fekk eisini mann
árunum. At sleppa at halda eina 100 ára føðingardagsrøðu er í sær sjálvum ein heiður. Og fyri mín part er hetta serliga serligt, tí hetta verður mín fyrsta 100 ára røða í mínum yrki sum landsstýrismaður
sjálvandi ikki eg, sum fyriskipi nakrar ferðir. Men sum eg havi skilt tað, so verður tað fyri ein stóran part galdandi, at áskoðararnir koma sama morgun, sum dysturin skal spælast. Stórur partur fer eisini beina
Holland og Ongland spældu á Wembley í EM endaspælinum í 1996, og tað sigur ikki so lítið. Fyri ein part av føroysku áskoðarunum var tað harmuligt, at tað var klutur í hjá kekkisku vertunum: ? Vit høvdu
av eigararunum hvør sær, til tess at staðfesta teirra íløguførleika sammett við teirra lutfalsliga part av íløguni, sigur Jørgen Niclasen m. a. í viðmerkingunum Lógarbrot Viðvíkjandi spurninginum um lógarbrot
Jacob Vestergaard, at hetta hevur einki við tað at gera, at hann enn ikki hevur ásett Føroyum sín part av sildakvotuni. - Vit eru sannførd um, at føroyski parturin á góð 5% av eini heildarkvotu á 619.000 [...] tilluta sær, men tað er greitt, at Føroyar í undanfarnu samráðingum ikki kundu góðtaka ein so lítlan part av norðhavssildini. - Í ár hava so hini fýra londini gjørt semju. Tey eru ES, Noreg, Rusland og Ísland
Stjerne for en aften. Sangararnir skulu ígjøgnum fleiri slúsir, áðrenn teir rættiliga sleppa upp í part, og tá skulu teir so framføra nógv frammanfyri fólki. Tvey úr Kollafirði Ein føroysk songkvinna verður
tað, sum tey fingu at vita í arbeiðinum. Revsingin kundi vera geglið! Amtmaðurin umsat tá ein stóran part av føroyska samfelagnum, so her var fitt av fólki. Tey flestu vóru føroyingar. Ása minnist Margrethu
tykki gingið í afturhond: M.a. eru vit vorðin so ómetaliga rædd fyri skeivleikum, at tað tekur stóran part av leiðsluorkuni. Vit hava mist áræði! Hvussu ofta møta vit ikki í setninginum: ?Fyrr var einki skil
