hesum umsetingunum, so kemur »eina í nátt« ikki upp á liðina á frumlagnum ?I?m so lonesome I could cry?. Hetta einamest av teirri einføldu orsøk, at tú ikki fært sungið við Texas dialekt á føroyskum. Country
tónleikara hevði tú viljað hitt? - Van Morrison og Tom Jones saman, so teir kundu sungið »Sometimes we cry« fyri mær.
Hvør sangur kann fáa teg út á dansigólvið? - Abba við eitt nú SOS ella Bob Marley við No Woman No Cry. Men 1001 nátt hjá teimum í Vágðaverk er eisini fínasta slag. Møguleikarnir eru nógvir. Alt veldst
frálíka um Pilgrim (okkurt sovorði eitur tað). Síðani kom Hank Williams og I'm so lonsome I could cry. Og eftir lítlari løtu stóð Ragnar í Vík á palli og helt á við føroyska tekstinum. Ragnar, sum hetta
alt krydrað við fiól og hippie hárbondum. Talan er sjálvandi um 3ST, Reverb, Plastic Hero, Humble Cry og sera fløgu aktuella Guðrið Hansdóttir, so tað er eitt sindur til hvørt oyra. Endamálið við tiltakinum
í Toronto. Aftur hesu ferð mest góð coverløg. Sera góðar innspælingar av "I?m so longsome I could cry" hjá Hank Williams og "Walking after midnight". Kendasti sangurin hjá Cowboy Junkies er "Sweet Jane"
sum eina ræðandi megi. Ein av mínum yndissálmum frá barnaárunum hevði niðurlagið: »O hear us when we cry to Thee for those in peril on the sea«. Tað er ein sálmur, sum framvegis hevur nakað at siga fyri
sterkastu løgini, Marley hevur skrivað ? langt frá. Hetta er jú maðurin, sum skrivaði ?No Woman No Cry?, ?I Shot the Sheriff? o.s.fr. Eisini er góða gamla orkestrið hjá Marley ? The Wailers ? so ótrúliga
ein blóð gimsteinur frá Afrika. Tað eru nógvir filmar um hesa støðuna, m.a. dokumentarfilmar sum Cry Freetown & Return to Freetown, War Photographer, Shadow Company. Vert er eisini at nevna filmar
sum ikki kann vera meira aktuelt. Eg hugsi um hetta "Looked through the paper. Makes you want to cry. Nobody cares if the people Live or die. And the dealer wants you thinking. That it's either black
