sum sonkvinna, tá upptøkuroyndirnar vóru í Keypmannahavn. Stutt áðrenn kappingina, vóru Linda og maður hennara farin frá hvørjum øðrum, og Linda vildi við hesum vísa dóttir sínari, at hon megnaði at standa

Testamenti: »Líti eg at tínum himni, fingraverki tínum, mána og stjørnum, sum tú hevur fest, hvat er tá maður, at tú minnist á hann, og mannabarn, at tær kemur tað í hug! Tú gjørdi hann nærum til Guð, hevur krýnt

Ein maður stendur við einum svørtum plastikkposa á Bursatanga í Havn. Klokkan er farin av seks, men sjey er hon ikki vorðin hendan leygarmorgunin. Umborð á einum skipi við bryggju er ein annar maður. Menninir [...] Føroyum. Men tað var júst hetta, sum hendi í okkara annars friðarliga samfelagið um vikuskiftið. Ein maður skeyt við byrsu eftir einum øðrum manni og eftir hondini, eru vit øll vitnir í málinum. Høglini og [...] viku er maðurin, ið hevur sitið sína tíð, liðugur við fyrsta túrin við línuskipinum, eftir at ein maður skeyt eftir honum. Tað skilst, at hann er skelkaður, men hann sigur seg hava eina ætlan, hóast hann

tilsamans 28 av manningini, og tað eina ferðafólkið, sjólótust. Hann greiðir frá, at ein einstakur maður, týskarin Heinrich Anders, kom sær á eina lastlúku, rak við streyminum í 13 tímar og at enda – sum

in um ein bil, ið var farin útav vegnum norðanfyri Langasand, og at eldur var komin í bilin. Ein maður førdi bilin, og var einsamallur í honum tá óhappið hendi. Hann kom koyrandi suðureftir Víkarvegnum

Keisarligur rómverskur embætismaður sum gjørdist kristin og tí varð tikin av døgum. Navnið merkir maður úr Adria í Norðuritaliu. Navn á fleiri keisarum. Magnus Heinason føddur hendan dagin í 1545.

Navnið merkir maður úr Adria í Norðuritaliu. Navn á fleiri keisarum. Magnus Heinason føddur hendan dagin í 1545. (Axel Tórgarð: Dagar og nøvn í álmanakkanum)

einatu slóð í fornleivdunum. Er hetta dámurin sum ungdómur okkara fær í skúlunum í dag ? Ein ungur maður, sum fyri kortum tók eitt skeið í mannafrøði á University of Florida segði mær, at hann var bilsin

allir til Aberdeen nakrar dagar seinni. Sofus sigur, at hann minnist Herluf væl. Hann var ein stás maður í allar mátar. Einasta minni Herluf hevði um hendingina eru tær seks árarnar av bjargingarbátinum [...] Hetta var sera strævið. Alt var í ringum standi og óarbeiðsligt. Men Herluf var ein sera raskur maður, so tað gekk. Tey smoygdu upp um armar og tóku mangt takið. Sum árini gingu bleiv tað ljós­ari. Tey

bók so víða. Havið tær nakað um hana hoyrt?” og áðrenn hann fekk sagt endan, svaraði virðismettur maður: “Ja, sjálvandi hava vit hoyrt kvæðið: Trøllini í Hornalondum. Hvat heldur tú okkum vera? Idiotar