Tá Tomislav kom til felagið, hevði Kecsméti ongan tíð verið partur av fremstu deildini. Felagið hevði tá fingið nýggjarar eigarar og nakað av peningi, og í Tomislav hildu tey seg hava funnið mannin,
Blíður, fyrikomandi, hjálpsamur og sera dugnaligur, soleiðis farið eg at minnast starvsfelaga og vin mín Jan Jespersen, sum leygardagin brádliga flutti »úr landi teirra, sum liva«. Mær untist at kenna [...] mínum og legði mær ráð við einum sjúklingi. »Je siti umborð á Smyrli og lesi, tað er í lagi« varð vinarliga svar hansara, tá je spurdi um hann hevði tíð at tosa við meg. Vælsignað at eiga slíkar vinir
Skulu vit hava eina burðardygga ferðavinnu, so krevur tað, at landið gevur vinnuni góðar og tryggar karmar. Lyfti hava verið um sertreytir fyri heimligu vinnuna við eitt nú lækkaðum meirv [...] og menna ferðafólkavinnuna, so hon veruliga gjørdist eitt ískoyti til búskapin. Eyðvitað er, at eins og onnur smá oyggjasamfeløg kunnu vinna fitt upp á ferðavinnuna, so kunnu vit í Føroyum
øll skulu vera vinir. Hann tekur støði í fablinum hjá Thorbjørn Egner, Dýrini í Vallbakkaskóginum, sum vit øll kenna. Út frá tekstinum hjá Egner fer hann at tosa um etik og vinarlag. At mentanin
krónur. Vit hava eisini eina kapitalvinningsskattalóg, sum tykist vera gjørd til frama fyri ávís fólk, sum hava kunnað drenað hundratals milliónir krónur úr vinnulívinum skattafrítt. Dømi eru [...] týdning. Í ráum tølum er ein milliard um árið ógvuliga nógvir pengar – um tað so er millum vinir ella millum fíggindar. Men aðrar loysnir mugu til. Nú verður nógv tosað um tilfeingisgjald
framman undan. Hann var komin í samband við føroyska partin av smuglaraparinum gjøgnum ein felags vin, og hesin hevði sagt honum, at tað vóru nógvir pengar í rúsevnissølu í Føroyum. Ákærdi var tí komin
minst í útjaðaranum, har hon er eitt gott og sera kærkomið vinnuligt ískoyti. Landið hevur longu ein stóran leiklut í vinnuni, tí landið eigur meirilutan í báðum teimum stóru flutn [...] ferðamálum. Tað var eisini tað, sum ferðavinnan vísti á. Men tað krevur, at karmarnir kring ferðavinnuna eru í lagi. Seinastu árini tykist ferðavinnan at hava verið eitt satt politiskt býtisbarn. [...] endurstovna Ferðaráðið, og so er bert at vóna, at friður fer at valda, so ráðið og ikki minst vinnan kann bretta upp um armar og fara til arbeiðis. Taka vit ferðavinnuna sum heild, so skapar hon
annað at gera. Eg hevði leigað eitt sovikamar frá »frøknunum« Petersen. Tær høvdu mótahandil og vóru vinkonur við konu mammubeiggja mín Lars. Eg át so á Hotel Tvøroyri. Eg royndi at tingast við ymisk fólk
følna er, sum tá vetur fjalir fløtur her. Veit eg aldrin síggja skal, vin mín koma glaður ímóti mær, og altíð fari eg, at sakna ein vin sum teg. Nú ævinleika tók teg sín veg. Lagnan førir meg sín veg, fari
