kundu fyri tey. - Áðrenn Jens Harry varð lagdur í kistuna, fingu vit tilboð um at lata hann í tey klæðir, vit vildu, men tað hildu vit ikki at vit skuldu. Beinta sigur, at tey fingu kreppuhjálp tað fyrstu
Túnið fyltist við bilum, og tey komu til okkara uttan aðra ávaring. Eg varð biðin um at pakka nøkur klæðir niður og finna fram bamsur og annað, sum Markus var góður við, sigur Maj-Britt við Sosialin. Hon
havt henda leiklut er væl tað Eilif Samuelsen hevur í kvittanum tá íð hann tosar um at vaska skitin klæðir alment. Tað sum Eilif Samuelsen helst hugsar um gekk fyri seg fyri 6-7 árum síðan, tá eg brúkti mín
førd oman til Ann-Mari. Nyttaði ikki at »muta« ímóti. Sunnumorgun skuldu øll í baðikarið, í rein klæðir og oman í kirkju. Minnist stríðið fyri at sleppa frá at fara í real. Men har var heldur eingin bøn
ein Gudsóttandi kvinna, sum gjørdi nógv burturúr at halda sunnudagin heilagan, tú fór altíð í fín klæðir tá, og sjálvt um tær elskaði at hava stokkar í hond, so vildi tú ongantíð binda nakað sunnudagar
vænti at omma ofta hevur verið noydd at skava útyvir genturoksið av mær og Guðrun, á denn sminka, klæðir, sangur, dansur og látur av okkum hevur verið, men vit vóru altíð vælkomnar og eg minnist einki
Urtapotturin sum hon keypti stóð í vindeyganum, troyggjan hon bant lá í skápinum. Handilin sum vit keypti klæðir í liggur har enn, men klæðini lógu á stólinum hjá henni í Suðuroy. Caféin í Nyhavnini, sum vit ótu
vóru í so vøkrum troyggjum, og sum ikki sóu slitnar og tódnaðar út. Umframt eisini at seyma nógv klæðir til okkum heima, tók hon á seg arbeiði fyri onnur, so sum reperatiónir, at leggja einar buksur upp [...] hosubond, vestar, altardúkar, hosur og mangt annað. Mamma frøddist yvir alt sum vakurt var, blómur, pen klæðir, skógvar og tílíkt. Mamma var góð við síni nærmastu og fylgdi væl við hvussu til stóð .Vóru ommubørnini
heima, tá vit komu úr skúlanum. Stákaðist hon ikki í køkinum, so var hon í kjallaranum og vaskaði klæðir. Tá mamma var 50 ára gomul, fór hon út á Landssjúkrahúsið at gera reint og hevði hetta arbeiði til
á Landssjúkrahúsinum. Mamma var, alt tað eg kann minnast, sera góð til hendurnar. Hon seymaði mær klæðir, bant nógv ymiskt bæði til mín og ommubørnini. Tá eyguni hjá mammu fóru at bila, byrjaði hon at ganga
