Maria og lítli Bergur, saknurin er svárur, tómrúmið er stórt eftir Kára, tín elskaða mann, tykkara kæra pápa og verðpápa, sum fylti so nógv. Orð eru so fátøk verður ofta sagt, og kann tað vera satt; og [...] koma víðari í hesum tungu døgum. Má Harrin styrkja og troysta tykkum øll. Ærað verið minnið um mín kæra svág Kára. Kristian í Lambanum

hava mist ein sera góðan starvsfelaga og vin, og Janne, sum er okkara skúlaleiðari, hevur mist sín kæra mann, lívsvin og “soulmate”, og familjan annars hevur mist ein kæran pápa, verpápa, abba, bróður, [...] Kristinn er farin alt ov brátt og alt ov tíðliga í góðum árum. Friður veri við minninum um okkara kæra starvsfelaga og vin – Kristinn Johnsson. Starvsfelagarnir á Adventistaskúlanum – Bergur Godtfred Sorrig

ber: Vinir Guðs á ongum sinni møtast skulu síðstu ferð! Við hesum orðum lýsi eg frið yvir minnið um kæra vin mín Kristian Gunnleiv. Martha   

Tað kom óvart á okkum, tá vit fingu boðini um, at tú mín kæra systir var deyð. Væl vistu vit, at tú var sjúk, men tú hevði fingið tað eitt sindur betur, so vit høvdu ikki væntað at tú fór so skjótt. Saknurin [...] og har skulu vit báðar skjótt síggjast aftur og saman syngja lambinum prís. Eg sakni teg nógv, mín kæra elskaða systir, men eg unni tær so væl tann frið, tú nú hevur. Heim tykkara hevur altíð verið væl

pápa verpápa og abba. Við djúpastu samkenslu vilja vit við hesum lýsa frið yvir minnið um okkara kæra starvsfelaga og vin, Jørgin Hansen. Jan, Ingemar og Ragnar

og Dávid, sum hava mist tykkara kæra pápa, hann var so góður við tykkum, og teg Hannu og so tykkum Sonja og Petur Jakku og systkini, sum alt ov tíðliga mistu tykkara kæra son og bróður. Enn ein rødd er

tað ikki eitt nú at vera saman við teimum, sum tú heldur av, og sum draga somu línu sum tú. Hetta kæra netverkið. Men, álvaratos, ein lívsroynd er tað hinvegin eisini, at tað ofta eru tey, ið tú so at

Mín kæra vinka, saknurin er so ómetaliga stórur, nú tú ikki longur er ímillum okkum. At frætta at tú Jenny mín góða vinkona skuldi fara frá okkum á so ungum árum vardi meg ikki. Var hjá tær á Vestanstevnu

tær løtur við gaman Tú setti tær mál Og rakk tey við lív og sál Av tær vit mugu læra Og minnast tað kæra Tú fórt gjøgnum lívið við høgari ferð Og mátti brátt úr hesi verð Hóast tú lá á deyðastráð Tú vøkur

broyt­ingartíð. Eitt hálvt ár seinni, tá føroysk jørð var íklødd snjó­hvítan vetrar­búna, lá okk­ara kæra mostir undir børu. Tit bæði – familjan Gerðis­heim høvdu havt eitt ríkt lív saman. Tit vóru nakað