peningurin sleppur at verða nýttur hjá vinnuni til nýíløgur og konsolideringar til onkur vánaligari ár”. Nei, “latið okkum sláa kalt vatn í blóðið”, geva vinnuni betri og fríari ræsur, enn so mong vilja, heldur

part av inntøkuni. Men tað vildi verið logiskt, um vit fylgja sjónarmiðjunum hjá Gunnvu við Keldu. So nei takk. Klaksvíkar kommuna “lættir ikki trýstið á høvuðsstaðin” við at inntøkujavna pening frá Tórshavnar

metir Egil á Bø ikki, at sundalagsmenn hava ein serstakan frymill, tá talan er um steypakappingina. - Nei, eg haldi ikki at vit gera nakað ørvísi enn hini liðini. Men tað er sum um vit eru eyka uppsettir,

virkin í hesum arbeiðinum, sum hon eisini brennur fyri. - Um eg nakrantíð eri farin suffandi frá húsum? Nei, tað havi eg ongatíð gjørt, sigur Jona, sum dámar væl at arbeiða saman við hinum báðum bygdarkvinnunum

dúgliga og luttaka við allar stevnurnar, kann hetta kortini ikki taka gleðina at rógva frá teimum. - Nei, tað er sera stuttligt at rógva. Man er nógv saman við hinum, og so kemur man eisini runt landið til

kom her, var tað rættiliga forstáiligt: Tað vóru jú stór tíðindi, sum hann hevði at bera fólki. Men nei, hann valdi at fara hagar sum myrkt var, - har sum nakrir seyðamenn, sum kanska ikki vóru so høgt virdir

onga staðni inn á vegnum. Tíverri, klokkan er fýra, nú er stongt, men tú ert vælkomin aftur í morgin. Nei, tíbetur, hatta var bara ein tvangstanki, ein marra í vøku. Klokkan er ikki fýra. Hon er ikki fýra

tín innsats móti bæði Slovenia og kanska serliga móti Norðurírlandi, gevur tað ikki blóð á tonnina? Nei, slett ikki, heldur hinvegin, tað gevur mær góða samvitsku at gevast. Um tú hugsar aftur á landsliðstíðina

- Kanst tú fara “upp í” politikk? - Nei, tú kanst fara ongantíð fara upp í politikk, tí hann hevur altíð verið har! Nøkulunda soleiðis svaraði segði Jens Otto Krag einaferð, tá hann var spurdur, hví hann

Annika Olsen, at fólkaatkvøða um málið skal vera í teimum einstøku kommununum. Tær kommunur, sum siga nei, skulu eisini sleppa frá at leggja saman. Men tær verða kortini tvingaðar í eitt samstarv við hinar