sitandi. Sum seinni hálvleikur leið, fekk dysturin viðhvørt ein farra av uppvísing yvir sær, og tíggju-mala sigurin var ikki eitt vet ov stórur Dysturin í tølum Málskjúttar: Neistin: Annika Thomsen 6(3), Katrin

fær lurtarin sjálvur loyvi til at eiga inni við seg sjálvan, men fløgan melur og nøkur lata minnini mala aftur á farnar dagar, meðan onnur njóta og staðfesta. Fyrsta føroyska LP-plátan var og er góð. Neyvan

ikki. - Sum sagt, so vita vit nú betri enn fyri trimum árum síðani, hvussu vit kunnu fáa handilin at mala runt, og framyvir verður tað eftir hesum leisti, at vit fara at koyra. Eitt nú fara tit ikki at síggja

møguleikar til, sum støðan er nú. ?Í løtuni er tað trupult at fáa gomul skip at mala runt. Enn verri er tað at fáa nýggj skip av mala runt. So tað verður valla hugsingur um at skifta út í løtuni. Olaf Olsen sigur

verðið niðursett eftir eina møguliga yvirtøku. - Hallarleigan kom í sínari tíð fyri at høllin kundi mala runt fíggjarliga. Nú skal eg ikki fara at lova nakað sum helst, men tað má eisini verða eitt mál,

klokkan tvey um náttina. Hann sigur, at har, sum hann hevur verið, sleppa fólk ikki at ganga skít og mala á alfaravegi. Bæði í Tunis og í Fraklandi, har hann hevur búð, tekur løgreglan fólk, sum ganga full [...] hon ístaðin fyri gjørt eitt meiri fyribyrgjandi arbeiði og snøgt sagt tikið fólk, sum ganga skít og mala, høvdu vit havt sloppið undan nógvum trupuleikum. ? Tað er ikki tað at eg vil hava løgregluna at vera

ið teir ristast, sum halda vakt yvir húsinum, og hinir sterku menn kropna, tá ið tær, ið á kvørnum mala, gevast, tí tær eru ov fáar, og myrkt er vorðið teimum, ið út um vindeyguni hyggja, tá íð báðar útdyrnar

meira heilskapaða. Stuttsøgur verða oftast settar í gongd av einum orði ella setningi, eg hoyri. So mala tær í høvdinum eina tíð, til tær koma niður á pappírið, ella inn á skermin, skuldi eg heldur sagt

og veru snýr seg um, hvat tann veruligi kjarnin er, tað er, sum tora tey ikki at nærkast honum, men mala uttan um. Og hvør er so tann beiski veruleikin. Hann er tann, at vit mugu og skulu gerast sjálvbjargin

og veru snýr seg um, hvat tann veruligi kjarnin er, tað er, sum tora tey ikki at nærkast honum, men mala uttan um. Og hvør er so tann beiski veruleikin. Hann er tann, at vit mugu og skulu gerast sjálvbjargin