sær altíð tíð til okkum. Vetrarkvøldini spældi hon ymisk spøl við okkum, segði frá søgum og sang úr Guds fólk sangbók. Hetta vóru ríkar løtur. Soleiðis dugdi hon so væl at vísa okkum, hvussu stóran týdning

á fyri Gudi. Hóast brekaður í eygum menniskjans, so var hann fullkomin skapningur í eygum Guds ? tí uttan Gud eru vit einki. Góði Óli! Altíð fara vit at minnast tíni fittu eygu, títt vakra smíl, tínar [...] fremmand jørð er heimsins mold Nú vorðin mær; Men meðan enn eg ferðast skal Í útlegd her, Mær gevur Gud, tað veit eg væl, Hvat neyðugt er. 5. Ei sæst mítt dýra føðiland Sum heimsins lond, men tó er knýtt [...] hond Ímillum hendan ljósa stað Og hjarta mítt, Og fyrst tá har eg komi, tað Kann sláa frítt. 6. Mín Gud, tann bøn og ynskur mær Í hjarta er, at æra teg og fylgja tær Á míni ferð, Til Hann skal skyggja bjart

Meinigheitshúsið í Sandavági. Hann var ein søkjandi persónur, ið grundaði nógv yvir sannleikarnar í Guds orði, og sum var avkláraður um støðu sína, nú fjørðurin var rógvin og ævinleikin dagaði undan sýnini

tí, veit eg ikki. Tú og Andreas fingu bert ov stutta tíð saman, men vit mugu boyggja okkum, tá ið Gud vil hava okkum heim til sín. Góða Vilgerð, nú ert tú saman við pápa tínum, mammu tínu og beiggja tínum

í móðurlívi smá, Guds eygu okkum sóu, Hann kendi okkum tá. Hvørt kykt er í Hans hondum, er Honum undirlagt, í øllum heimsins londum Hann hevur alla makt. Tað veika ílat, skarðað, Gud tók í sína hond, hin [...] Bert fýra ár á foldum - ja, bert eitt lítið bil - so hvíla undir moldum. Hvat skuldi hetta til? Man Gud mær kunna svara, hvør meining var við tí. Var lítli Torkil bara til kvøl og sorg og stríð? Tá slíkar [...] vónloysi er bara - um trúgvin ikki var - hvør kundi tá mær svara mítt hví, mítt hvat og hvar? Men Gud mær hevur svarað: "Hoyr, lítli Torkil var eitt lán til tykkum bara, nú hvílir hann hjá Mær. Tann kærleiki

ósløkkjandi áhuga í vinnu- og samfelagsspurningum. Soleiðis eigur lívið at vera, virkið, luttakandi – sum Gud skapti okkum sum mann og kvinnu at nørast, at fylla jørðina, at virka, at fyrireika og liva. Men so [...] hevur heldur ikki lovað okkum at skilja alt, men í Jesusi síggja vit óreingjandi prógv um, at Tú ert Gud troystarinnar og ikki upphavið til pínur okkara. Harri, kom okkum til hjálpar og troysta okkum nú. [...] lívið. Lær okkum at virðismeta lívið og virka, meðan vit hava tað. Vit biðja um tína varðveitslu, Gud. Ver hjá børnunum, sum hava mist ommu og abba og langommu og langabba. Harri, tað er so svárt, og rúmið

sum Richard umsetti til føroyskt úr donskum, tá ið hann bert var ein smá­drongur, og sum stendur í Guds Fólks Songbók. Leið meg heim til frelsuklettin! Ei eg líta kann á meg; Á tí kletti kann eg hvíla,

abban: Góði abbi vit tær siga várt farvæl á síðstu ferð uggast vit tí inniliga, tú nú ein Guds eingil er, sum til Guds er komin heim millum einglafjølda gleim har vit aftur skulu finnast, ævinliga har at ynnast

eg komi at minnast Ormar fyri. Eg syrgi við tykkum, Annu, Johan og Brynhild og familjuni allari. Gud vælsignið tykkum øll. Við hesum vil eg lýsa frið yvir minnið um mín góða vinmann, Ormar Eyvindsson

tagnað, og eftir sita vit starvsfelagarnir við nógvum ríkum minnum um ein góðan starvsfelaga. Friður og Guds signing veri við minninum um okkara góða starvsfelaga og vin, Marjun Turid Magnussen. Eyðun Mohr Hansen