Harafturat var mamma ein arbeiðsrót. Tá eg ofta spurdi hana hví hon arbeiddi so nógv, var svarið ”ongin doyr av at arbeiða Anna, harnæst er arbeiði eitt slag av terapi fyri meg, segði hon” Hoyrdi eldri kvinnur

Guds Orð sigur, at menniskjað er ein ævigur skapningur, at vit hava ein ævigan anda, ið ongantíð doyr. Bert við at seta álitið á Jesus eiga vit ævigt lív í Himlinum, og mugu vit sjálvi velja. Tøkk fái

elskaði hana og vildi hava hana heim til Sín – heim í Himmalin, har rósan aldri følnar og blóman aldri doyr. Friður verið yvir minninum um kæru bróðurdóttrina, Anju. Lillian

hjá Ingolfi hoyrdu vit hesi orð frá Rómverjabrævinum: “Eingin av okkum livir sær sjálvum, og eingin doyr sær sjálvum. Tí at um vit liva, so liva vit Harranum, og um vit doyggja, so doyggja vit Harranum,

Borð­oyar­vík, har sum Jákup fekk mangt kóki, so minnir vakn­andi vár okkum á tað æviga, sum ongantíð doyr. Latið hetta verða uggi tykk­ara á komandi døgum. Harrin styrki tykkum í sorg­ini og sakninum, nú

samkenslu. Vit enda okkara minningarorð við ørindinum úr Hávamáli: Doyr fæ, doyggja frændur, doyggi eg sjálvur samur; eitt eg veit, sum aldri doyr, dómur um deyðan mann. Kári er farin, men minnini liva. Kristianna

er eisini eitt dapurt og svárt ár hjá Lisbeth og familjuni, tí lívsmakin Jákup gerst illa sjúkur og doyr hin 11.septembur, lagnudagin, tá yvirgangsatsókn feldi Twin Tower í New York, og heimurin allur skalv

um viðkomandi er ungur ella gamal, men tað at Magni hvørki var sjúkur ella illa fyri, og so bara doyr, er ófatuligt. Tankar okkara leita til tey nærmastu ið eftir sita, Vígdis, Curt og Unu. Ikki kunnu

sangheftinum til jarðarferðina: Eg eri uppreisnin og lívið, tann ið trýr á meg skal liva um hann so doyr…. Malan kom ongantíð aftur til ein regluligan arbeiðsdag á Gøtubrá. Men hon hevði onkra ávísa uppgávu

sangheftinum til jarðarferðina: Eg eri uppreisnin og lívið, tann ið trýr á meg skal liva um hann so doyr…. Malan kom ongantíð aftur til ein regluligan arbeiðsdag á Gøtubrá. Men hon hevði onkra ávísa uppgávu