Enn einaferð er talan um afturgongd í bilasøluni. Men sambært hagtølunum hjá Akstovuni, so er afturgongdin í skrásetingini av nýggjum akførum minkað nógv – so nógv, at nú er afturgongdin tveir teir
døgnfluehunnen sagde til døgnfluehannen i en af verdenslitteraturens korteste tragedier: ikke lige i aften, kære, jeg har hovedpine. Den som tror på ham, dømmes ikke; den som ikke tror, er alleree dømt, fordi
tveimum árum kom gongd á í sambandi við, at eldraøkið skuldi leggjast út til kommunurnar. Vit skulu aftur til 2008, tá landsverk gjørdi eina støðumeting av bygninginum, sum ljóðaði upp á umleið 37 mió
kapping. B68 og Víkingur spæla á Svangaskarði. Mánakvøldið spæla EB/Streymur og HB við Margáir. Tað er aftur ein sera torførur útidystur hjá føroyameistarunum. Tá fáa teir reyðu og svørtu seg væntandi royndar
komu allir tríggir varamenninir á ting. Tá nú Jørgen Niclasen fór úr landsstýrinum og fer aftur í tingið, so má síðsti varamaðurin víkja sæti. Tað er Óli Breckmann. Men av tí at Anfinn [...] leggur frá sær, fer hann endaliga úr tinginum. Hann hevur sagt seg úr starvi og kann ikki koma aftur í tingið. Skal á ting aftur, so skal hann veljast á einum løgtingsvali. Anfinn Kallsberg er annars
Lassen, sum nú hevur bíðað eftir hesi boringini í skjótt tvey ár, er fegin um, at gongd er komin á aftur oljuleitingina. Hetta er sjeyndi brunnurin, sum verður boraður, og í øllum hesum boringum hevur
illa. Heimaliðið gjørdi fleiri púra óneyðug mistøk, sum høvdu við sær, at gestirnir sluppu aftur og aftur í skjótálop. Levi Nybo vardi málið hjá H71. Hann stóð framúr væl undan steðginum. Málverjin vardi
er rættilig hátíð, og hvør býur og kommuna við virðing fyri sær sjálvum, tendrar bál »Sankt Hans aften« »Hver by har sin heks og hvert sogn sine trolde, dem vil vi fra livet med glædesblus holde«, syngja
Eftir síðsta lag, var klappa fyri Guðrun og fleiri róptu um at fáa hana at syngja Stjerne For en Aften Klassikaran “Promise Me”, hetta gjørdi hon so, við orðunum, tað sleppur man neyvan undan, og sigast
Kongaliga Teatrinum. Tá segði Githa Nørby eitt kvøldi, tá vit vóru liðug: "Ja, sådan blev det nu i aften." Tað var tað sama sum kvøldið fyri sjálvandi, men ikki akkurát tað sama, tí vit vóru til staðar.
