seg sjálvar, sigur hann. Seinasta árið hevur Øssur gjørt nógv burturúr at lýsa kríggið í Ukraina, flóttafólk, heimleys og sálarliga sjúk. – Sosial empati hevur nógv at siga í mínari list. Eg haldi, eg eri
ofta hevur verið frammi, tá ið fólk í hinum norðurlondunum vilja opna fyri fleiri flóttafólk til teirra lond er, at flóttafólk - og útlendingar yvirhøvur - kunnu læra okkum so nógv. Eg havi eisini hoyrt tað
verið neyðugt hjá Jógvan við Keldu at lurta mest eftir teimum og minst eftir ÍSF. Talan er ikki um flóttafólk, sum vit ongantíð sleppa av aftur við. Vit tosa um fólk sum skulu hava arbeiðsloyvi. Tey kunnu
kemur eisini til hugs, at tey eru flóttafólk í egnum landi. Og hvat við teimum nógvu hundrað, sum eru flutt seinastu hálvu øldina? Skulu hesi síggjast sum flóttafólk, sum nú eru blivin í túsunda tali av [...] viljin er ella ei, so eru útoyggjafólk ikki nøkur óynskt upprunafólk og líka so lítið eru tey flóttafólk. At politikararnir á grovligan hátt vísa lítla virðing fyri útoyggjafólki skerst ikki burtur. At
Føroyar hevur í fleiri førum heitt á politiska myndugleikan um at seta tiltøk í verk til frama fyri flóttafólk. – Vit hava serliga heitt á føroyskar myndugleikar um at byrja arbeiðið við at fyrireika eina
