eisini var við Egill Rauða, tá ið hann gekk burtur í 1955. Hin maðurin frá Egill Rauða var júst skiparin á Góðanes hendan túrin, Petur Hafsteinn. Hann hevði tá verið 2. stýrimaður á Egil Rauða, og hann

vita, at maður var komin til skaða umborð á Hjørdis - Lat straukin koma umborð til okkara, helt skiparin á Egili Reyða fyri. Manningin í tí fyrra bátinum varð tikin umborð á Egil Reyða, og so varð kósin

søkti Union Jack, komu teir undir tak, og teir vóru bjargaðir. Men hvussu mundi tað bera til, at skiparin á týska kavbátinum læt teir sleppa við lívinum? Var tað menniskjansliga medvitið, ella var tað kanska

vóru har, spurdi skiparin á Vestur­vón skiparan á Tinganesi, um hann kundi vísa sær á tveir góðar menn, sum hann kundi biðja við Vesturvón túrin út, tí hann mangl­aði fólk. Skiparin á Tinganesi vísti honum

hetta var Neptun, men tað kom eingin Neptun. Eina ferð birtist ein vóm, tá ið tað frættist, at skiparin á Sjóløvuni skuldi hava sæð Neptun uppi á Vesturlandinum í Íslandi. Hetta var tó ikki so. Einki verður [...] ----------------------------------- Síðsta lívstekin frá Neptun Vit fara her at endurgeva brævið, sum skiparin á Neptun Óla Jákup Kristoffersen sendi til sonin Kristoffur seinasta ferð, teir vóru inni í Reykjavík

Teir kom út við báti at brenna akkersketurnar av og at sjekla veirarnar í skipið til sleipið. Skiparin á Carolinu Thordén var umborð hjá okkum. Avbrendu akkersketurnar liggja vist enn á botni í Nólsoyarfirði [...] Hol kom á trolaran, men tó omanfyri vatngangin, so vandi var ikki fyri, at hann fór at søkka. Skiparin á enska trolaranum var sjálvsagt í øðini, Esmar kundi einki siga, tí hann hevði skuldina. Enski skiparin

Inn­tøkan var ikki størri enn, at tað bar illa til at lata nakran túr fara burtur ímillum. Fyrsti skiparin á Vágbingi var tann royndi trolaraskiparin Hans Pauli Johannesen. Jólagás undir Mykinesi Vit vóru

vóru ikki allir komnir á føtur føstulávints sunnumorgun, nú róp­ar á dekkinum hjá okkum. Nú er tað skiparin á Evu Pother, og hann biður okkum vælsignaðar koma at hjálpa, tí teir høvdu siglt skipið á land.

fingu vit frí, tað sum var eftir av degnum. Ein hvalabátur kom aftur í dag at fáa sær vatn og olju. Skiparin á honum gramdi seg um, at hann og stýrimaðurin máttu gera alt arbeiði umborð, tí manningin var øll

altíð er í vanda, skulu koma heim at leggja beinini við okkara strendur í dýrdarveðri. Ófatiligt. Skiparin á ”Høvdaberg” (Poli) var vorðin mín persónligi vinur. Vit vóru komnir so nógv saman í trupulleikanum