Omma livdi eitt langt og gott lív. Tó so, hon hevði eisini mótgongd í lívi sínum; men hetta dugdi hon so ómetaliga gott at bera. Hon hevði eitt sera lætt lyndi, látur og lívsgleði fylgdi henni altíð.
Fríggjadagurin 30. nov. 2012 er ein av teimum døgunum, ið hava fest seg í minni mítt eins og onkrir aðrir dagar, ið hava boðað frá ófrættum. Hendan kenslan av, at heimurin og lívið broytist og aldri v
Vit vóru júst komnir út í Norðsjógvin við kós ímóti Føroyum, tá eg fekk tey tungu boð, at vinur mín Jørgin ikki var ímillum okkum longur. Ringt var at skilja at Jørgin var farin, eg tosaði við hann í
Ikki vardi tað okkum, tá ið Jørgin fór til Danmarkar í sjúkraørindum, at hetta skuldi verða hansara seinasta ferð her í lívinum. Tá ið vit, sum starvaðust saman við honum, ringdu niður til hansara, va
Jórun er farin. Hon er farin til Harran. Eg bleiv kløkk og illa við týsdagin 3. januar 2012, tá eg hoyrdi, at Jórun var deyð. Tað tekur tíð, áðrenn tað ordiliga gongur upp fyri einum. Tað gekk nokk ik
Fyri júst einum ári síðani var man ein ógloymandi túr í dýrdarveðri í fjøruni í Syðrugøtu og kannaði ymisk viðurskifti saman við fróðarfólki. Út á Breiðá og Norð í Gjónna. Ein heystardagur við vakur
Bygdarfólkið hevði júst hildið summardag og heilsað heystinum vælkomið við øllum tí, ið tað hevur at bjóða. Men rætt var, fløggini veitraðu fyri okkaru góðu vinkonu, Jónhild, sum alt ov ung fekk álvar
Tað er ógvuliga tungt at sita her og skriva minningarorð um sín besta vin. Skjótt eru fýra mánaðir gingnir, síðan tú fór herfrá, tó er tað líka svárt enn. Tað er, sum tað var í gjár, at eg fekk tey ógvuliga
Jógvan bróður ringdi til mín tíðliga ónsmorgunin sjeynda januar og fortaldi, hvat ið hent var. Jónfríð var á veg niðan á ellisheimi í Auning í náttarvakt, har hon var fyri ferðsluvanlukku vegna svarta
Tað er nú einaferð lívsins gongd, at tá tú sjálv røkkur at miðjum aldri, fara tey fólkini, sum tú altíð hevur kent, so smátt at falla frá - tað er eins og grundstuðlarnir ridla undir tær, hvørja ferð
