teir annars eru eins í øllum øðrum lutum. Ein av hesum mununum (missmunum) hevur higartil verið, at bóndin sum situr við festigarðinum hevur verið avskorðin frá, at reka virksemi sítt í partafelagi í mun

um, hvussu ónæriligir einstakir bøndur kundu vera móti traðarmonnum. Ósemja elvdi eisini til, at bóndin í Bø í Vík flutti suður á Langasand og bygdi har í 1839. Sverri Egholm skrivar um hesi niðursetufólk

verður ferðalagið skjútsað í land í einum tryggum ribbara, sum er mannaður við kønum fólki. Tað verður bóndin, sum tekur ímóti, antin á Gjónni ella á Rakhellu, og haðani leiðir hann ferðalagið trygt upp gjøgnum

ikki eisini rýma av bygdunum. Eitt tað mest hugstoytta á bygdunum er har bøndurnir leggja frá sær. Bóndin skapar eitt lív alla tíðina, vit leggja tíverri ikki merki til tað so leingi fólk er á bóndagørðunum

ikki vóru vísir í hesum. Teir fóru allir í holt við fimta ørindi: “Hvussu skulu vit liva, tá ið bóndin eigir einki korn?” Friðarligur sat drongurin og hugdi at dansinum. Ikki var hann nøkur kvæðakempa

tað mesta meira varin, enn vit eru, tí hann liggur sjáldan á vegnum, men heldur fram við, og hevði bóndin heft eitt ella tvey refleks upp á seyðin, hevði hetta bøtt væl um, men kortini ikki nóg mikið. S

fyri, kann roknast við, at danski fútin verður boðsendur. Ferðafólk hava tá verið fyrisjinkanu, og bóndin verður sektaður. Lunch box to go Støðugt hava hotellini, stóru flutnigsfyritøkurnar, útlendsku f