Nú tagnaði kvæðarøddin uppi í Stovuviðurbirgi í Vestmanna. Hann var at síggja í bønum um hesa tíðina, nú tað so smátt var farið at vára. Síðst í maj gekk hann við spannini við kunsttøðum, og stroyddið
lættari hjá tykkum at liva við sorgini og sakninum. Tit hava okkara stóru samkenslu. Vit enda okkara minningarorð við ørindinum úr Hávamáli: Doyr fæ, doyggja frændur, doyggi eg sjálvur samur; eitt eg veit, sum
At vera føddur hevur tíð sína, og at doyggja hevur tíð sína, lesa vit í Prædikaranum 3. kap. Harímillum er eisini eitt foldarlív, sum eisini hevur tíð sína. Henda tíð kann vera misjavnt lutað ímillum
Páskakvøld 23. mars andaðist Kurt Hansen 72 ára gamal. Tað vóru tung boð at fáa, tá ið dóttirin Ann ringdi fyri mammu sína og segði, at pápi sín var farin. Ein maður, ið var inni hjá okkum tá, tók sol
Nú eg siti frammanfyri skerminum, við deyðsboðunum enn sjongrandi í oyrunum, eru tankarnir so fløktir. Eg veit ikki rættuliga, hvussu eg skal byrja, tí tú og deyðin hoyrdu líkasum ikki saman og eg vil
Dátt kom tað við, tá ið vit frættu, at Kristianna var farin haðani – bert 57 ára gomul. Kristianna setti altíð sín dám á, tá ið hon var í frítíðarklubbanum, har hon var virkin í áratíggju. Altíð var h
Nú eru longu nakrir mánaðar farnir síðan Kristianna andaðist, og tað er enn ringt at skilja, at hon ikki er her longur. Tað fyrsta, eg minnist um Kristionnu var, tá ið eg fyrstu ferð skuldi inn at møt
“Góða summarferiu, Kristinn” – søgdu vit øll – vaksin sum børn síðsta skúladag fyri summarferiuna. Kristinn gekk hugagóður sum altíð og riggaði av. Tað síðsta vit sóu til hansara var, at hann – sum so
Kristian hjá Kalle, sum vit kallaðu hann, er ikki millum okkum longur. Tað kom sum ein skelkur, sjálvt um eg visti, at hann var álvarsliga sjúkur. Vit vuksu upp saman sum grannar. Kristian, tann lívs
Tungt var at vakna við boðunum um at tú, góði Kristian Gunnleiv, ikki vart millum okkum meira. Torført er at skilja, at seinastu ferð, ið vit skuldu møtast, var dagin fyri, Harrin so brádliga tók teg
