Nú eg siti frammanfyri skerminum, við deyðsboðunum enn sjongrandi í oyrunum, eru tankarnir so fløktir. Eg veit ikki rættuliga, hvussu eg skal byrja, tí tú og deyðin hoyrdu líkasum ikki saman og eg vil
Dátt kom tað við, tá ið vit frættu, at Kristianna var farin haðani – bert 57 ára gomul. Kristianna setti altíð sín dám á, tá ið hon var í frítíðarklubbanum, har hon var virkin í áratíggju. Altíð var h
Nú eru longu nakrir mánaðar farnir síðan Kristianna andaðist, og tað er enn ringt at skilja, at hon ikki er her longur. Tað fyrsta, eg minnist um Kristionnu var, tá ið eg fyrstu ferð skuldi inn at møt
“Góða summarferiu, Kristinn” – søgdu vit øll – vaksin sum børn síðsta skúladag fyri summarferiuna. Kristinn gekk hugagóður sum altíð og riggaði av. Tað síðsta vit sóu til hansara var, at hann – sum so
Kristian hjá Kalle, sum vit kallaðu hann, er ikki millum okkum longur. Tað kom sum ein skelkur, sjálvt um eg visti, at hann var álvarsliga sjúkur. Vit vuksu upp saman sum grannar. Kristian, tann lívs
Tungt var at vakna við boðunum um at tú, góði Kristian Gunnleiv, ikki vart millum okkum meira. Torført er at skilja, at seinastu ferð, ið vit skuldu møtast, var dagin fyri, Harrin so brádliga tók teg
Í øllum meldrinum renna tankar okkara aftur til summarið, til teir ljósu og langu dagarnir við sól og góðum veðri. Men tað fær okkum eisini at hugsa um myrku skýggjini og tunga missin vit upplivdu, tá
Við honum er ein góður vinur og Føroyavinur farin. Hann var ættaður úr Haugesund, men starv sítt hevði hann í Stavanger. Hann var skúlamaður burturav og nógv ár studentaskúlarektari. Kjølv Egeland hev
Tað er við tungum sinni, at eg skal festa penn fyri minningarorð um mína elskaðu systir. Eg minnist altíð til tín, sum í hesari mynd, so vøkur, so mild og altíð góð við okkum systkin. Tú hevði eina sjáldsama
Ikki vardi tað meg, at tú átti so stutta tíð eftir, tá Signar eitt kvøldi ringdi og segði, at tú vart farin á Landssjúkrahúsið. Tit høvdu, sum so ofta, verið ein túr, men tú vann ikki upp hús aftur. E
