hentleikar, innbúgv og stás. Men framvegis vóru bond eftir, ið høvdu við sær ófrælsi, og tað vald, sum bóndin hevði havt á sínum tænastufólkum, varð nú flutt inn í eina nýggja skipan, har útgerðarmaðurin í mongum
er fult av fólki og bátarnir byrja at flyta fundarfólkinu umborð á "Johannu" og "Norðlýsi" Nýggi bóndin Bjø.rn Patursson og eldri bróðurin Páll, bóndi í Kirkjubø, hjálpa fólki umborð. Skjótt eru Bjørn
1 rigsdaler for hvert skud, da fornemmes ingen armod«. Peder Arhboe gerst javnan heilavillur, og bóndin verður høvuðsfíggindin. Frásagnir eru, at harra Peder fór at vitja bóndagarðin við øks í hendi, og [...] stóðst av hesum, royndi Peder Arhboe at umbera seg ymsar vegir, men áðrenn sakin var endað, doyr bóndin á Ryggi. Og tað er ivaleyst framferðin í sambandi við jarðarferðina sum ger, at nú er ovboðið. Tá
Sambandið og Sjálvstýrið høvdu felags uppruna og komu í 1906. Ella kom skilnaðurin ikki longu, táið Bóndin ikki vildi skála fyri: »Móðurlandi okkara Danmark« í jubileumsveitslu Müllers, sýslumanns í 1893
Líggjas bónda í málsligum ørindum, táið hann flutti heilagu skriftirnar yvir á føroyska tungu, hóast bóndin var svorin fólkakirkjumaður. Sum kuriosum kann eg eisini nevna, at eg fekk eitt eintak av Songbók
fortelur honum um ætlanir sínar og heldur fyri við bóndan: Hvar halda tygum Várharra verður í kvøld? Bóndin svarar: Hann man fara at verða á Reynatúgvu, í dansinum, tí í Losjuni, har verða tygum. Ættarlið
í Havn. - Tá ið eg sum ungur drongur fór á fjall, plagdu teir eldru menninir at siga, at “nú var bóndin her”. Eg orkaði ikki fyri, at teir søgdu tað, tí eg ætlaði mær ongantíð at gerast bóndi. Eg hevði
ikki bert stjørnmálamenn tá røðast skal um slíkt skifti og hina nýggju søgu, nei: tað eru allir. Bóndin sum stendur við orvið og røktar jørð sína, hann eigur lut í síni søgu. Dagleiðarin sum veltir steinin
reyðfiskarnar upp eftir stertinum. Ja, stórir vóru teir, og Jørgen kíndi við eygunum, somuleiðis sum bóndin ger við sínar bestu kýr ella sín besta seyð. “Hvar er livrarfatið?” spurdi hann, og so setti hann
óhugnaligir tilburðir har vesturi í míni tíð. Fyrst tá ein maður systir mína, Herrit, Jákup Jacobsen, bóndin í Handanástovu, datt oman. Systir sat eftir við trimum døtrum. Hetta var um 1950. So datt postmaðurin
