kendi eg meg tryggan. Hugsaði at avtalan okkara millum fór at verða hildin við tí jaliga úrsliti, at lesarin fór at fáa eina álítandi og eftirfarandi grein, ið tók sínar heimildir/heimildarfólk í størsta álvara
slengrikjølur skal eisini málast. Aðrir menn arbeiða her inni í smiðjuni, sigur hann. Eitt, sum lesarin kanska ikki veit so nógv um, er, at Andersens Beding eisini ger hvs-arbeiði – ikki bara umborð á
søguna einans við myndum. Við skuggum og dýpd skapa klippmyndir hennara eitt trídimensionalt rúm, har lesarin fær kensluna av at verða drigin inn í søguna um drongin og abban, sum fær demens. Bókin er prýdd
Havn. At tað er bíligari og betri fyri skattgjaldaran, óansæð politiskan lit, tað hevur tann gløggi lesarin langt síðani fingið við. Nú er bert at vóna at tey íð vit hava valt at umboða og stýra fyri okkum
politikki. Teir hava óavmarkaða atgongd til landskassan, og teir gagnnýta hetta vápn til fulnar. Lesarin spyr kanska, hvør leikluturin hjá Sambandsflokkinum er í øllum hesum ideologiska og politiska hu
má vera í áhugamálinum hjá almenninginum, at Landssjúkrahúsið eisini fær síni sjónarmið fram, so lesarin ikki situr eftir við varðhuganum av, at føroyska sjúkrahúsverkið ikki virkar. Tí tað ger tað - hvønn
soleiðis at skilja, at nøkur árstøl verða nevnd, men onnur viðkomandi árstøl eru ikki at finna: Lesarin veit ikki, nær stuðningur er veittur teimum ymisku orðabókunum, ið tú nevnir, um tað skal setast
tilvildarliga frænir av, hvør tjóvurin er. Men spurningurin er nú, um alt er soleiðis, sum børnini (og lesarin) halda tað vera. Her eydnast tað høvundinum heilt væl at halda spenninginum til síðstu síðu. So far
bara fyri í søguni hjá Mariu og Jørgen Falk Rønne, og tá kortini bara summi sum Sára Malena, sum lesarin kennir fyri at vera gandakelling, men bóndin úr eysturbygdini, sum dugir so væl at skera myndir í
Fer hon nakrantíð at fyrigeva mær?? Soleiðis hugsar Nora eftir veitsluna. Og eins og Nora, fær lesarin nógv at hugsa um, tá ið hann lesur S P ella K - sannleiki ella avleiðing: Happing, vinalag, børn
