vóru í Føroyum fyrr í summar, sigur hann, og sær eitt sindur vónbrotin út. - Teir søgdu tað var so feitt, og hvør veit um eg ikki endi har onkuntíð sjálvur.

beinleiðis inn í samlaðu hjálpina hjá Danska Reyðakrossi. Føroysk ella donsk hjálp - er tað ikki eitt feitt, bara hjálpin kemur teimum, ið mest treingja til góðar? Svarið er ikki heilt einfalt. Vit halda, at

kjalarvørrinum frá ósunna leskimatinum, og tí ósunna liviháttinum hjá mongum, fáa vit fyrst nøkur ov feit børn og ung og seinri koma so allar vælferðarsjúkurnar, sum kosta tí einstaka og samfelagnum dýrt

Adventin er long og lekkur og Jesus er cool. Og hóast tað er leingi at bíða til 1. januar, so er tað feitt at bíða. Ja, Heðin má bíða, og eftir 1. januar kemur Jan at bíða heilt leingi. Somuleiðis má Tobbi

kann nakað vera meira skeivt. At blanda løgu og rakstur saman er kanska í hugaheimi Hergeirs eitt feitt, men ikki hjá mær. Tað er nevniliga ikki íløgunar ,sum gjørdar eru sum koma at hvølva samfelagsskútina

at teir til dømis eiga ikki at roykja ella verða útsettir fyri beinleiðis sólarljósi, eta lítið feitt og so víðari. ? Viðgerðirnar ímóti krabbameini betrast ár fyri ár. Sjúkur, sum vit ikki høvdu nakra

Martin og Jacob eisini ógvuliga glaðir fyri føroysku áhoyrarafjøldina. ?Føroyingar eru villir. Tað er feitt, sigur Jacob Andersen, og Martin Pedersen er samdur við honum. ?Tú merkir væl, at tey ?lada? upp til

tað skuldi verið. Men tað eru ikki bara tey ungu, sum við sínum sodavtni og chipsi gera sær lívið feitt. Nei, foreldrini tykjast hava misskilt okkurt, tá tey altíð skulu vera góð við børnini og koyra tey

ein ótrúliga góð tíð fyri bólkin. Føroyar fór undir húðina á okkum øllum. Tað gjørdist ein ordiliga feit vika. Sjálv konsertin var eisini heilt serlig. Vit høvdu alla vikuna gingið og skeitt oman á sandin [...] tílíkt vísir, at vit hava rakt okkurt, tað verið seg í áskoðaranum ella í einari dómsnevnd. Tað er sku feitt. Man kann ikki brúka tað til nakað listarligt. Eg meini so við, um vit vinna ella tapa eina virðisløn

Anastacia. Her, meira enn í nøkrum øðrum sangi, hoyrdist, hvussu væl Anna dugur at brúka rødd sína. “Feitt á Vágsbøi” segði Anna undir konsertini, “her er stórt - kanska í so stórt”. Og tað var nakað um tað