stemplaðar sum fyrstafloks framleiðslur uttanlands, okkara tónleikur og mentan fær viðurkenning; og ferðafólk ynskja at vitja okkara oyggjar sum ongantíð fyrr. Enntá hevur ein matmentan, bygd á føroyskan g
Bretland, var lastin tóm. Tí var siglingin nakað buldraslig. Skipið hevði ikki pláss til so mong ferðafólk, tí máttu teir flestu sova í lastini. Tá teir komu út um oyggjarnar, setti skipið ógvuliga hart
annars, at hóast ein skuldi hildið tað, búðu tey als ikki í einsemi á Trøllanesi. Her kom altíð nógv ferðafólk, ikki minst á vetri, og blíðskapurin á Trøllanesi hevur altíð verið framúr heilt til henda dag.
hann altíð fúsur at steðga út fyri Dímun, so vit kundi rógva umborð við ella eftir vøru. Tá kundu ferðafólk eisini sleppa við. Tann 14. apríl 1941 varð Smiril álopin av týskum flogfari tríggjar fjórðingar
ikki fyrr enn seinni, at Havnin fekk havn, tí mátti alt førast umborð og í land við báti. Nøkur ferðafólk vóru tó heintað í egnum báti av avvarðandi. At koma inn í Havnina og at sleppa í land hevði stóra
segði, at um hann gjørdi sína skyldu, so sendi hann Vesta til botns. Men eftir sum tað vóru so nógv ferðafólk á dekkinum, so vildi hann lata Vesta sleppa við skrekkinum hesa ferð. Hann slapp tá at halda áfram
til Føroya. Hansara seinasta uppgáva har gjørdist at føra ”Dúgvuna”, gamla ”Smyril”, at flyta ferðafólk til flogrutuna í Streymfjørðinum í samband við, at tyrlurnar ikki flugu vegna verkfall. Komandi
inn?rætta ?Salku Valku?. Hug?skotið við ferðini er, at fígg?ing skal fáast til vega við at hava ferðafólk við.. Fólk rinda fyri at sigla við og vit skifta manning tá ein teinur eg sigldur. Tað er bara eg
kirkju?rætningar til. Hvør rætningur hevur sín part av kirkjuni. Hetta virkar ofta ørkymlandi fyri ferðafólk og onnur, sum koma at vitja. Tað er ofta, at tann hugmyndin, ein hevði av staðnum, als ikki svarar
varð viðfarið, frá tí tað fór av goymsluni í Leith, til tað kom á goymsluna í Føroyum. Um onnur ferðafólk vóru við, veit eingin at siga, men helst hava tey bara verið nøkur fá, tí troppaskipið røkti ta
