so onkrum av manningini at skera kalvan sundur fyri Dánjal. Riklingur varð hongdur upp í vantið at turka. Høvdið og ravarnir vórðu saltaðir. Tað bleiv ein hálv tunna. Hetta var góður vetrarmatur, ikki minst

slíkum føri fýra bátar av seiði. Seiður var góður matur. Vit salt­aðu hann í kaggar og hongdu upp at turka. Einki varð selt, men ofta varð givið. Hjallgrim var motorpassari í flei­ri ár og róði nógv út. Hann

millum annað við Kúrberg hjá Johan í Hoyvík. Annað lønandi var, at fólk tóku saltfisk úr Havn at turka fyri eina fasta samsýning. Herborg minnist eisini, at mamm­an plagdi at arbeiða fyri Mourits Mohr

við. Fiskaturking var hesa tíðina av tí mesta, og har kundu nakrar krónur vinnast við at vaska og turka fisk. Dávur minnist væl summarið 1932 og árini aftaná. Her var eitt samanhald og hjálpsemi móti teimum

seiði. Hetta gekk, men vit skuldu fiska nokk so hugaliga, um vit eisini skuldu fáa nakað av fiski at turka til okkum sjálvi. Tað hendi seg, at kollfirðingar ko­mu at kasta nót, og við hvørt fin­gu teir nakað

. Hann keypti fisk bæði frá bátum í Oyndarfirði og aðr­a­staðni og lat fólkið í bygdini vaska og turka hann. Eftir at Kjøl­bro byrjaði sítt virksemi fór hann at samstarva við Jó­an Paula, sum fekk 12%

soleiðis var tað fyri tað mesta í øllum vanligum bygdaarbeiði, men tá føroyngar fóru at vaska og turka fisk, tá var arbeitt eftir klokku fyri tímaløn. Alt hetta førdi við sær, at eisini einstaklingurin