umrøtt, men at hetta enn ikki hevur broytt stórvegis upp á støðuna. - Eg má siga, at forstáilsið fyri okkara støðu higartil hevur hvílt á einum ógvuliga lítlum stað. Støðan er jú tann, at tað er FSF, sum varðar
tær stóru fløskurnar uttanlands, meðan Føroya Bjór framleiðir sínar fløskur her heima. Sostatt hava okkara fløskur verið nógv dýrari at keypa enn fløskurnar hjá kappingarneytanum. Loysir seg ikki Óla Svend
høvi at gevast við roykingini, meðan onnur eru farin at íðka ítrótt ella at ganga til venjingar. -- Okkara vón er tí, at starvsfólkini fara at trívast enn betri. Á henda hátt fáa bæði tey og vit, og í síðsta
sjálvi møguleikan at venda gongdini. Tað er upp til okkum, kommunurnar og vinnulívið, at útfylla okkara part av ?Suðuroyarætlanini?. Vit mugu veruliga taka okkum saman, so vit, saman við landsstýrinum
við einari hjálpandi hond og væntaði einki afturfyri. Ein vin, sum einki legði í 45 ára aldursmun okkara millum og fór við mær, sum vit vóru javngamlir. Tí er tað so tungt at ásanna, at Valdemar er burtur
útlát og vakstrarhúsárin, ið stendst av hesum. Eitt nú er umráðandi at hava skil á útlátinum frá okkara skipaflota og eini møguligari komandi oljuvinnu. ?Vit mugu neyvt vita, hvussu støðan er her, áðrenn
mist ein stóran son, sum gav landi og fólki alla sína ómetaliga orku og øll síni góðu evni. Hugur okkara leitar til næstringar og tey, sum stóðu honum nær. Vit lýsa frið yvir minnið um hugsjónarmannin og
gjár sluppu saudiarabar fyri fyrstu ferð á val, men valið var ikki av tí slagnum, sum vit kenna á okkara keiðum. Bara menn høvdu valrætt og valbæri, og teir, sum verða valdir, sleppa einans at viðgera mál
høvuðsstaðarøkið, er tað uppaftur ein grundgeving fyri, at Runavík kann gerast ferðavinnuhavnin. Okkara boð eru tí: hugsið uppá longri sikt, setið út í kortið og gerið Suðuroy til oljuoyggj. Sosialurin
í eini altjóðagerðing. Bíligari vørur og tænastur uttan úr heimi og útlendskar íløgur kunnu lyfta okkara vælferð, heldur Johnny í Grótinum. ? Men altjóðagerðingin fer eisini at krevja nógv av okkum. Vit